کارآفرینی و توسعه نقش اقتصادی بخش خصوصی در ایران

درآمد سازان اقتصاد جامعه چهار گروه اند (کیوساکی، 1383: فصل اول). دسته اول شغل کارمندی را برگزیده و ترجیح می دهند که از یک درآمد مطمئن و دائمی (هرچند کمتر از دیگران) بهره مند باشند. عده ای دیگر تمایل دارند رئیس خود بوده و زیر بار دستورات دیگری نروند. این گروه خویشتن فرما می شوند؛ عده ای دیگر ضمن اینکه به شدت بر حفظ استقلال خود تاکید دارند به دنبال راه انداختن کسب و کاری بزرگ ترند. این افراد بدون آنکه کسب سود را هدف قرار دهند در موقعیت های سودده شروع به فعالیت می کنند. این افراد، درآمد بیشتری از دوگروه پیشین خواهند داشت اما ریسک درآمدی آنها نیز بیشتر است. دسته چهارمی هم هستند که در هیچ کدام از گروه های ذکر شده جای نمی گیرند. این افراد، کسانی هستند که خود به دنبال درآمد نمی روند، بلکه سرمایه شان برای آنها درآمد می آورد. این افراد معمولا سرمایه لازم برای فعالیت گروه دوم و سوم را فراهم می کنند و در ازای آن در قسمتی از سود شریک می شوند. گروه دوم و سوم یک ویژگی خاص دارند که آنها را از دیگر افراد جامعه متمایز می کند. این ویژگی یک نیروی ویژه است که آنها را به راه اندازی یک کسب و کار جدید هدایت می کند. بدون وجود این نیروی ویژه امکان تحقق تولید به شکل امروزی آن ممکن نبود. زیرا حتی با وجود همه عوامل تولید مثل نیروی کار (که عرضه کنندگان آن، گروه کارمندان هستند) و سرمایه (که از طرف سرمایه داران تامین می شود)، باید نیرویی وجود داشته باشد که با تحمل ریسک های بزرگ مالی و زمانی، این عوامل تولید را به هم پیوند داده و ضمن اینکه برای دیگران ثروت می آفریند، به خلق محصولی ارزشمند بپردازد. این نیروی ویژه همان است که در ادبیات امروز اقتصاد و مدیریت، کارآفرینی نام دارد. به خاطر نقش اساسی این نیروست که ادعا می کنیم بدون کارآفرینی تولید صورت نمی گیرد.