الگوی مقاومت به آنتی بیوتیک ها در استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیماران بستری در مرکز پزشکی کودکان تبریز (1384-1382)

استافیلوکوک اورئوس، از عوامل اصلی عفونت های بیمارستانی بوده و افزایش روزافزون موارد مقاوم، درمان آن را پیچیده ساخته است. به همین دلیل بررسی مداوم میزان مقاومت این باکتری به آنتی بیوتیک های رایج ضروری به نظر می رسد، که هدف مطالعه حاضر بوده است.
در این بررسی توصیفی، 131 مورد کشت مثبت استافیلوکوک اورئوس از نمونه های خون، آبسه، ادرار و سایر ترشحات بدن ارسالی از بخش های مختلف مرکز پزشکی کودکان مورد بررسی قرار گرفت. بررسی الگوی مقاومت به روش دیسک دیفیوژن انجام گردید. اطلاعات دموگرافیک و سابقه دریافت آنتی بیوتیک جمع آوری و برای آنالیز آماری ازآزمون های تی و کای دو استفاده شد.
میزان حساسیت استافیلوکوک طلایی در مقابل آنتی بیوتیک ها به ترتیب زیر بود: وانکومایسین (98.4%)، سفتریاکسون (61.5%)، آمیکاسین (58.3%)، سفتی زوکسیم (52.8%)، اریترومایسین (50%)، سفالکسین (48.3%) و آموکسی سیلین (2.6%). 48% از نمونه های مورد مطالعه ناشی از عفونت های بیمارستانی بود و بین الگوی مقاومت به آنتی بیوتیک ها و عفونت بیمارستانی تفاوت معنی داری وجود داشت.
در مطالعه حاضر میزان مقاومت به سفالکسین، اریترومایسین و آمیکاسین بیش از مطالعات دیگر بود که می تواند ناشی از مصرف بی رویه این آنتی بیوتیک ها و یا ظهور سویه های مقاوم به متی سیلین باشد. با توجه به مشاهده دو مورد مقاومت به وانکومایسین، ضمن توصیه به عدم مصرف بی رویه این دارو، بهتر است از روش های جدید و استاندارد برای تعیین مقاومت به وانکومایسین استفاده شود.