مقایسه میدازولام داخل بینی با دیازپام داخل مقعدی در درمان تشنج حاد اطفال

تشنج بعنوان شایعترین اختلال نورولوژیکی نیازمند درمان فوری است. کنترل سریع آن قبل از رسیدن بیمار به بیمارستان ضروری است و لذا بایستی با دارویی درمان شود که موثر و راه تجویز آن مناسب و بی خطر باشد. هدف ما از این مطالعه، مقایسه اثربخشی، زمان کنترل تشنج و عوارض جانبی دیازپام داخل مقعدی با میدازولام داخل بینی در کنترل تشنجات حاد اطفال بود.
در یک مرکز آموزشی، 115 بیمار ثبت نام شدند. در تشنجات مداوم بالای 5 دقیقه بصورت تصادفی دیازپام داخل مقعدی یا میدازولام داخل بینی، از فرآورده تزریقی آنها بدلیل عدم دسترسی به فرآورده های دیازپام داخل مقعدی و میدازولام داخل بینی در زمان انجام تحقیق، برایشان تجویز شد. در صورتی که تشنج پس از 10 دقیقه متوقف نمی شد داروی دیگری با نظر دستیار اطفال انتخاب و تجویز می گردید. بمدت 60 دقیقه فشارخون، تعداد نبض، تعداد تنفس، درجه حرارت و میزان اشباع اکسیژنی را کنترل کردیم. هدف و نتیجه اصلی از اینکار، مشاهده اثربخشی، زمان توقف تشنج پس از تجویز دارو و ظهور احتمالی عوارض جانبی قلبی تنفسی بود.
دیازپام داخل مقعدی در 56 حمله تشنجی و میدازولام داخل بینی در 59 مورد استفاده شدند. دیازپام 32 مورد (57 درصد) از 56 حمله تشنجی و میدازولام داخل بینی 49 مورد (83 درصد) از 59 حمله تشنجی را متوقف نمود (p<0.001). متوسط زمان کنترل تشنج، بطور مشخصی در گروه میدازولام کوتاهتر از گروه دیازپام بود 2.9 دقیقه با انحراف معیار 1.89 و با ضریب اطمینان 95 درصد برابر با 2.3-3.4 دقیقه در گروه میدازولام در مقایسه با 4.6 دقیقه با انحراف معیار 2.34 و با ضریب اطمینان 95 درصد برابر با 3.8-5.5 دقیقه در گروه دیازپام. از نظر بروز عوارض جانبی اختلاف واضحی بین دو گروه مشاهده نگردید. در گروه دیازپام یک مورد مرگ در شیرخوار 4 ماهه مبتلا به مسمومیت با ترکیبات شبه تریاک و در گروه میدازولام یک مورد آپنه گذرا در کودک 13 ساله مبتلا به فلج مغزی مشاهده گردید.
در کنترل و درمان تشنجات حاد کودکان، میدازولام داخل بینی موثرتر و سریع تر ازدیازپام داخل مقعدی است. تجویز از راه بینی از منظر اجتماعی مطلوب تر و پذیرفته تر می باشد و با ارایه دستورالعمل های مناسب به خانواده های کودکان شاید درمان ترجیحی جهت درمان تشنج های مکرری باشد که در خارج از بیمارستان بوقوع می پیوندند.