مقا یسه اثر باند پیچی بر قدرت عضلات چرخاننده داخلی و خارجی در بیماران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مزمن مچ پا

سندرم پیچ خوردگی خارجی مچ پا یکی از شایعترین صدمات مفصل مچ پا می باشد که 85 درصد کل پیچ خوردگی های این مفصل را تشکیل می دهد. پیچ خوردگی خارجی حاد مچ پا باعث صدمه به ساختارهای خارجی مفصل خصوصا لیگامانها و کپسول می شود. عوامل متعددی در ایجاد بی ثباتی عملکردی مچ پا نقش دارند که مهمترین آن نقص قدرت عضلانی است. در بین مجموعه عضلات مچ پا، عضلات اینورتور و اورتور با انقباض کانستریک و اکسنتریک خود در ایجاد ثبات دینامیک مفصل نقش دارند یکی از روش های غیر تهاجمی در درمان بی ثباتی ها استفاده از باند پیچی است. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر باند پیچی بر روی قدرت عضلات مجموعه مچ پا در بیماران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مزمن مچ پا می باشد.
در تحقیق حاضر با استفاده از دستگاه ایزوکینتیک Biodex ابتدا قدرت دو گروه عضلات اینورتور و اورتور در افراد سالم و بیمار مقایسه گردید. بدینصورت که حداکثر گشتاور کانسنتریک و اکسنتریک این عضلات در دو سرعت 60 و 120 درجه بر ثانیه بصورت تصادفی اندازه گیری و پس از نرمال کردن نسبت به وزن بدن، حداکثر گشتاور محاسبه گردید. سپس مچ پای بیماران مطابق با روش Gibney بانداژ گردید و مجددا حداکثر گشتاورها مانند آنچه ذکر شد اندازه گیری گردید.
روش نمونه گیری بصورت غیر تصادفی و از نوع غیر تجربی شاهد – موردی می باشد. دامنه سنی جمعیت مورد مطالعه بین 18-30 سال و شامل 15 مرد سالم و 15 مرد مبتلا به پیچ خوردگی عملکردی مزمن مچ پا بوده است. یافته های پژوهش نشان داد که حداکثر گشتاور اکسنتریک نرمال شده عضلات اینورتور به وزن بدن در دو سرعت 60 و 120 درجه بر ثانیه در دو گروه اختلاف آماری معنا دار داشته (P<0.05)، و در افراد بیمار کمتر بوده است. از طرف دیگر حداکثر گشتاور اکسنتریک نرمال شده عضلات اینورتور در سرعت 120 درجه بر ثانیه، قبل و بعد از باند پیچی اختلاف آماری معناداری داشته (p<0.05)، بطوریکه باند پیچی مچ پا باعث افزایش حداکثر گشتاور گردیده است.
مطالعه حاضر نشان داد که ضعف اکسنتریک عضلات اینورتور می تواند با بی ثباتی عملکردی مزمن مچ پا در ارتباط باشد ولی ضعف کانسنتریک عضلات اورتور مشاهده نگردید.