بررسی و مقایسه میزان استحکام خمشی دو نوع لحیم خمیری و میله ای در آلیاژ بیس

لحیم کاری یکی از اعمال مورد استفاده در ساخت پروتزهای ثابت است که برای اتصال قطعات بریج، اصلاح تماسهای پروگزیمالی و اکلوزالی کاربرد دارد. هدف از این مطالعه مقایسه استحکام خمشی دو نوع لحیم میله ای و خمیری شکل مورد استفاده در آلیاژهای بیس متال می باشد. در این مطالعه آزمایشگاهی سی نمونه مکعب مستطیل فلزی به ابعاد 20×4×5 میلی متر از آلیاژ بیس سوپرکست تهیه گردید و پس از تقسیم هر نمونه به دو قطعه، نمونه ها به صورت دوبدو در فاصله 3/0 میلی متر از یکدیگر ایندکس گیری و در داخل گچ لحیم کاری ثابت شدند. مراحل لحیم کاری در دو گروه با استفاده از دو لحیم میله ای و خمیری انجام گردید. تست خمش با استفاده از دستگاه اینسترون Zwik صورت گرفت و داده ها توسط آزمون آماری F و t آنالیز شدند. حداقل و حداکثر استحکام خمشی در گروه لحیم میله ای به ترتیب 2/107 و 2/301 نیوتن و در گروه لحیم خمیری به ترتیب 8/62 و 3/109 نیوتن بدست آمد. میانگین استحکام خمشی برای گروه لحیم میله ای برابر 5/196 نیوتن و در گروه لحیم خمیری 8/89 نیوتن بود. بین دو گروه مورد مطالعه اختلاف معنی داری در مقدار استحکام خمشی مشاهده شد (001/0=P). استحکام خمشی لحیم میله ای به طور معنی داری بیشتر از لحیم خمیری می باشد.