بررسی ایمونوهیستوشیمی گیرنده استروژن در 351 نمونه بلوک پارافینی ضایعات خوش خیم و بدخیم تیروئید

پاتوژنز بیماری های تیروئید مساله ای پیچیده است و عوامل ژنتیک، کمبود ید، جنس، سن، سابقه اشعه گرفتن در دوران کودکی، آنتی بادی های محرک رشد و سایر عوامل رشد اپیتلیال در ایجاد این بیماری ها نقش دارند. یافته های اپیدمیولوژیک و شواهد تجربی موجود درباره ضایعات تیروئید، پیشنهاد کننده این موضوع است که هورمون های جنسی زنان به ویژه استروژن ممکن است بر این غده و نئوپلاسم های آن اثر داشته باشند. این احتمال با بررسی 351 نمونه بافت تیروئید بررسی شد.
351 نمونه بافت تیروئید شامل 130 مورد گواتر و 221 ضایعه نئوپلاستیک برای بررسی ایمونوهیستوشیمی برای گیرنده استروژن انتخاب شدند. کنترل مثبت در این آزمایش ها شامل بافت استروژن مثبت کارسینوم پستان بود.
میزان موارد مثبت شده گیرنده استروژن به شرح زیر بود: گواترندولار 24% (31 مورد از 130 مورد)، آدنوم فولیکولار 22% (8 مورد از 37 مورد)، کارسینوم فولیکولار 11% (2 مورد از 18 مورد)، کارسینوم پاپیلاری 31% (37 مورد از 119 مورد)، کارسینوم مدولاری 0% و کارسینوم تمایز نیافته 0%. در ضایعات بیشتر تمایز یافته نظیر کارسینوم پاپیلاری و آدنوم فولیکولار میزان بروز گیرنده استروژن بیشتر بود. این یافته با بیشتر مطالعات انجام شده در این زمینه همخوانی دارد.
میزان مثبت شدن گیرنده استروژن تفاوت چشمگیری بین مردان و زنان در گروه های سنی متفاوت ندارد و همچنین ارتباطی بین این میزان با وضعیت درگیری یا عدم درگیری گره های لنفاوی و تهاجم عروقی یا کپسولی مشاهده نشد. میزان نسبتا بالای مثبت شدن گیرنده استروژن در گواتر، آدنوم فولیکولار و کارسینوم پاپیلاری و ارتباط آماری قوی بین مثبت شدن گیرنده استروژن و کارسینوم پاپیلاری (005/0p<) مطرح کننده این امر است که میزان مثبت شدن گیرنده استروژن با تمایز بیشتر ضایعات تیروئید، افزایش می یابد.