بررسی فراوانی عفونتهای قارچی سطحی در نیروهای نظامی منطقه مرزی تایباد

نیروهای نظامی به دلیل شرایط خاص شغلی ممکن است بیش از دیگر طبقات در معرض ابتلا به عفونتهای قارچی قرار گیرند. بررسی وضعیت عفونتهای قارچی در نظامیان شهرها و مناطق مختلف می تواند یکی از شاخصهای ارزیابی وضعیت بهداشتی آن جوامع و مقایسه آنها با یکدیگر باشد. هدف از این مطالعه، تعیین درصد فراوانی عفونتهای قارچی سطحی در نیروهای نظامی مستقر در شهر تایباد، در مرز ایران و افغانستان و مقایسه آن با نتایج به دست آمده از مطالعات انجام شده در سایر شهرهای کشور، به منظور ارزیابی خطری که این جمعیت را تهدید می کند، بوده است.
نیروهای نظامی مستقر در شهر تایباد در دو نوبت (زمستان 1384 و تابستان 1385) از نظر ابتلا به عفونتهای قارچی سطحی مورد معاینه قرار گرفتند و از ضایعات مشکوک موجود در سطح بدن آنها نمونه گیری شد. آزمایش میکروسکوپی و کشت نمونه ها با روش های مرسوم قارچ شناسی انجام شد و یافته های کلینیکی و آزمایشگاهی به همراه اطلاعات فردی استخراج شده از پرسشنامه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
مجموع فراوانی عفونتهای قارچی سطحی در جمعیت مورد مطالعه در طول انجام این بررسی 6/6 درصد برآورد شد. در نوبت اول (زمستان) 14 درصد از افراد در معاینه کلینیکی دارای ضایعات مشکوک به عفونت قارچی بودند که آزمایشهای قارچ شناسی وجود بیماری در 4/21 درصد از آنان را تایید کرد. در نوبت دوم (تابستان) 7/10 درصد افراد ضایعه مشکوک داشتند که وجود بیماری در 3/33 درصد از آنها تایید شد. پیتروسپوروزیس و تینه آورسیکالر به ترتیب با شیوع 2 درصد و 1 درصد در زمستان و تینه آورسیکالر با شیوع 6/3 درصد در تابستان تنها بیماری های قارچی شایع در جمعیت مورد مطالعه بودند و سایر عفونتهای قارچی سطحی در این افراد یافت نشد.
بحث: فراوانی عفونتهای قارچی سطحی در نیروهای نظامی منطقه تایباد، کمتر از حد انتظار بود و با نتایج به دست آمده از مطالعات مشابه انجام شده در سایر نقاط کشور مانند بررسی بر روی ماهیگیران بوشهر، مراجعین به آزمایشگاه دانشگاه کردستان و زندانیان گیلان و کرمانشاه تفاوت قابل توجهی نداشت. اگرچه انجام مطالعه ای که همه گروه های جامعه را در برگیرد ممکن است نتایج متفاوتی به دست دهد.