بیواندیکاتورها به عنوان دوزیمتری های پرتوی

انسان در طول تاریخ در معرض خطرات زیادی بوده است. در این بین بیش از عوامل طبیعی، ساخته های دست بشر اثرات نامطلوبی بر روی موجودات زنده داشته اند که با پیشرفت تکنولوژی این اثرات رو به افزایش است. پرتو قبل از آنکه کشف و به صورت یک ابزار در دست بشر قرار گیرد، اثرات ناگواری برروی انسان نداشته است.
در اواخر قرن 18 بود که پرتو در تشخیص بیماری ها مورد استقاده قرار گرفت. با توجه به کاربری زیاد و همچنین عدم اطلاع از اثرات مخرب آن استفاده از آن روز به روز افزایش یافت تا اینکه در سال 1896 عوارض استفاده از پرتو یا سرخی پوست، ادم و ریزش مو نمایان گردید و به مرور استفاده از آن با دقت بیشتری صورت گرفت. اسفبارترین مورد آلودگی توسط مواد رادیواکتیو مربوط به کارگران نقاش یک شرکت در نیوجرسی آمریکا بود که زنان نقاش، ساعت های شب نمادار را بوسیله رنگ های حاوی رادیوم رنگ می زدند و طبق عادت قلمو نقاشی را با دهان مرطوب می ساختند که متعاقب این عادت مقادیر زیادی رادیوم را بلعیده و در نتیجه 50 نفر از آن در اثر سرطان فوت کردند...