تاثیر آموزش مدون بر میزان آگاهی مراقبین و سیر بهبود زخم فشاری در مبتلایان به ضایعه نخاعی در شهرستان شاهرود

زخمهای فشاری یکی از عوارض جدی در بیماران ضایعه نخاعی است که ممکن است در سراسر عمر فرد، با وی همراه باشد و ضررهای اقتصادی و انسانی بسیار زیادی برای بیمار، اطرافیان وی و جامعه داشته باشد. با توجه به این که برنامه های آموزشی، روشی برای انتقال اطلاعات اساسی به بیماران و مراقبین آنها است، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش بر میزان آگاهی مراقبین و سیر بهبود زخم فشاری در این بیماران انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی (قبل و بعد)، جامعه مورد مطالعه را تمامی مصدومین نخاعی مبتلا به زخم فشاری، تحت مراقبت در منزل که 15 نفر بودند، تشکیل داد. مشخصات فردی و خصوصیات بالینی و میزان آگاهی مددجو و مراقبت دهندگان آنها با استفاده از پرسشنامه، از طریق مصاحبه حضوری جمع آوری گردید. فرم بازنگری مشاهده ای نحوه مراقبت از زخم بر اساس راهنمای موسسه مراقبتهای بهداشتی و تحقیقاتی (AHCPR) و فرم بازنگری ارزیابی زخم بر اساس ابزار اندازه گیری وضعیت زخم (PSST) تدوین و قبل و بعد از آموزش مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون آماری غیر پارامتریک Wilcoxon، در سطح معنی داری 05/0P انجام شد. در این پژوهش، آموزش باعث افزایش میزان آگاهی مراقبت دهندگان و عملکرد آنان شد. مقایسه میانگین نمرات ارزیابی زخم فشاری در نوبت اول قبل و بعد از آموزش اختلاف معنی داری را نشان نداد؛ ولی مقایسه میانگین نمرات ارزیابی زخم فشاری در نوبت دوم و سوم قبل و بعد از آموزش، نشانگر اختلاف معنی داری بود (05/0P<). آموزش مدون و اختصاصی در پیشگیری و درمان زخم فشاری موثر است؛ چنانچه این آموزش، با ویژگی های بیمار، دانش فرد و سبک زندگی وی متناسب باشد، بیشتر موثر خواهد بود. مشارکت کارکنان درمانی در آموزش به بیمار و خانواده وی و پیگیری آنان پس از ترخیص از بیمارستان باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد.