بررسی کاربردی رزین پلی استر به همراه گلیسرین به جای سیلیکون در تکنیک S10 پلاستینیشن

آموزش آناتومی بدن انسان علاوه بر معلم مجرب و متخصص به استفاده از تکنیک های کمک آموزشی مناسب نیز نیاز دارد. قطعات پلاستینه جهت اهداف آموزشی بسیار مناسب می باشند. هدف از این مطالعه بررسی کاربردی رزین پلی استر به همراه گلیسرین به جای سیلیکون در تکنیک S10 پلاستینیشن بود.
این یک مطالعه تجربی کاربردی است که در سال 1384 در گروه علوم تشریحی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی اصفهان اجرا شد. پس از تهیه یک نفر جسد انسانی جهت پلاستینیشن و تزریق محلول فیکساتیو به داخل تمام بدن از طریق شریان ها و فیکس شدن آن، مراحل تشریح (در دیواره خلفی تنه، نخاع و بصل النخاع)، آبگیری، چربی گیری، اشباع تحت فشار و پرداخت را انجام داده و سپس نمونه در ترکیب پلیمری که شامل؛ رزین، گلیسرین، کبالت و پراکسید بود قرار داده شد. این نمونه (گروه آزمایش) با نمونه آماده شده متعلق به دانشگاه هایدلبرگ آلمان (گروه کنترل) به وسیله دستگاه اونیورسال از نظر میزان کشش، استحکام و انعطاف پذیری مورد مقایسه قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری تی زوجی آنالیز گردید.
نتایج نشان داد که میانگین میزان کشش گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل افزایش دارد، ولی اختلاف معنی داری ندارد. بافت پلاستینه تهیه شده در لمس، خشک، بدون بو، غیر سمی و شکل اصلی خود را دارا بوده و از نظر رنگ و قوام کاملا مناسب بود و نمای مناسبی از این ناحیه را ایجاد کرد. همچنین شفافیت و انعطاف پذیری بیشتری نسبت به گروه کنترل داشت.
از نظر آماری اختلاف معنی داری بین دو قطعه کنترل و آزمایش پیدا نشد. نمونه آماده شده با رزین پلی استر به همراه گلیسرین بسیار مناسب، خشک، قابل انعطاف، غیر سمی، رنگ و شکل اصلی خود راحفظ نموده و جهت آموزش آناتومی کاملا مناسب است. با توجه به برتری های رزین پلی استر و ایجاد نمونه مشابه از نظر کشش، استحکام، انعطاف پذیری و نیز مقرون به صرفه بودن آن توصیه می شود به جای سیلیکون از این ماده به همراه گلیسرین استفاده گردد و نمونه های مرطوب برای اهداف آموزشی پلاستینه گردند.