اثر مترونیدازول بر روی هورمون های محور هیپوفیز بیضه، تستوسترون و اسپرماتوژنز در موش صحرایی (RAT) نر بالغ

خلاصه برخی گزارشات حکایت از آثار سوء مترونیدازول بر روی گونادوتروپین ها، تستوسترون، اسپرماتوژنز و دستگاه تناسلی نر دارد. هدف این پژوهش بررسی اثرات مترونیدازول بر روی هورمون های محور هیپوفیز بیضه، تستوسترون و اسپرماتوژنز در موش صحرایی (RAT) نر می باشد.
در این پژوهش تجربی 24 عدد موش Rat نر بالغ با سنین 12-10 هفته به صورت تصادفی در سه گروه 8 تایی قرار گرفتند. به گروه کنترل آب معمولی و به گروه اول تجربی روزانه 200 میلی گرم بر کیلوگرم مترونیدازول محلول در آب و به گروه دوم تجربی روزانه 400 میلی گرم بر کیلوگرم مترونیدازول محلول در آب و به مدت 60 روز داده شد. در پایان تجربه بعد از بیهوشی خون گیری از بطن چپ به عمل آمد و برای سنجش هورمونی، سانتریفوژ گردید. بعد از کشتن موش ها، بیضه ها و سمینال وزیکول و پروستات از بدن آنها خارج گردید. بعد از مطالعات مورفولوژیکی، در مایع بوئن به عنوان فیکساتیو قرار گرفتند. سپس بیضه ها با روش هماتوکسیلن و ائوزین رنگ آمیزی شدند. آنالیز آماری با استفاده از آزمون t-test انجام شد.
بین وزن بیضه ها و غدد تناسلی ضمیمه (سمینال وزیکول و پروستات) گروه های تجربی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری مشاهده شد (01/0p<). هورمون هایFSH و LH، تستوسترون در گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری را نشان داد. (01/0p<). مطالعات هیستولوژیک نشان داد در گروه های تجربی لوله های اسپرم ساز بیضه ها دچار آتروفی شده و روند اسپرماتوژنز کند گشته و تعداد سلول های زایا کاهش یافته بود.
مترونیدازول موجب کاهش هورمون های گونادوتروپین و تستوسترون می شود و از این طریق و یا راه های احتمالی دیگر مانند اثر مستقیم بر روی سلول های لیدیگ و سلول های دودمان اسپرم موجب کاهش روند اسپرماتوژنز در بیضه می شود. بنابراین توصیه می شود به ویژه در جنس مذکر در مصرف این دارو احتیاط لازم به عمل آید.