انجیل قرآن

اناجیل چهارگانه به عنوان معروف ترین بخش عهد جدید، در آغاز آن جای گرفته اند. به رغم پژوهش های وسیع انجام گرفته درباره تاریخ نگارش، هویت نویسندگان و درستی و پیوستگی سند آنها، وحدت نظر قاطعی در این باره وجود ندارد. البته، در کنار چالش ها و تردیدهای جدی و بر اساس برخی قراین و شواهد، حدس و گمان های نیرومندی نیز مطرح است.
واژه «انجیل»، دوازده بار در قرآن به شکل مفرد یاد شده است. تصریح بر وحیانی بودن آن و به عنوان مجموعه آیات نازل شده بر حضرت عیسی علیه السلام، گواهی آن بر حقانیت تورات، تصدیق آن از سوی قرآن، بشارت انجیل درباره بعثت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و فراگیر شدن دعوت او، و تحریف، کتمان و حذف بخشی از آموزه های آن از مواردی است که در قرآن ذکر شده است.
نزول مجموعه ای از آیات وحیانی به نام انجیل و نه کتاب به معنای شناخته شده آن مورد تایید و تاکید قرآن است؛ ولی درباره نگارش آن در زمان حیات مسیح علیه السلام به دست و یا املای وی، نفیا و اثباتا گزارشی ندارد. به رغم وجود انجیل های فراوان، از جمله اناجیل چهارگانه رسمی در عصر نزول قرآن و پیش از آن، قرآن با کاربرد صیغه مفرد در همه آیات مربوط به آن، بر یکی بودن انجیل نازل شده بر مسیح علیه السلام اصرار دارد. نتیجه آنکه وحیانی بودن اناجیل موجود از نظر قرآن، به شدت دچار چالش است. البته گفتنی است که تایید اجمالی اناجیل عصر نزول و بخشی از آموزه های تحریف ناشده آنها از برخی آیات قرآن برمی آید.