روستاهای برآمده از اسکان عشایر و چالش های آن

آمایش سرزمین و توسعه کشور نیازمند توجه ویژه به تمامی عرصه ها و زیستگاه های شهری، روستایی و عشایری است. در این میان، جامعه عشایر به خاطر محرومیت و شرایط سخت زندگی از جایگاه مهمی برخوردار است و به همین دلیل، سامان دهی جامعه عشایر همواره مورد توجه بوده است. از مهم ترین بحث های مطرح در حوزه سامان دهی، اسکان عشایر است. این سیاست که از دوره پهلوی اول با نگرش سیاسی شروع شده و تا برنامه چهارم توسعه کشور (1388-1384) با نگرش توسعه پایدار ادامه یافته است، به شکل گیری روستاها یا کانون های خودجوش و هدایتی متعددی منجر شده که بی توجهی بدان باعث از بین رفتن اعتبارات و دوری از نظم فضایی سرزمین می شود. این سیاست برگرفته از دیدگاه هایی همچون تغییرات اجتماعی، نوسازی، تامین نیازهای اساسی، حفظ محیط زیست و راهبرد توسعه پایدار است که در هر دوره، با توجه به دیدگاه وی‍ژه، خدمات رسانی و ایجاد شرایط اسکان برای این جامعه صورت گرفته است. روستاهای جدید با چالش هایی چون سستی همکاری دستگاه های اجرایی در زمینه اسکان، ناتوانی مدیریت این روستاها، و مشارکت اندک مردم در فرآیند اسکان روبه رو بوده اند و از این رو، برای فراهم آوردن زمینه پایداری اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی این کانون ها، برخورداری از برنامه های کارآمد ضروری خواهد بود.