جایگاه زنان روستایی در فرایند توسعه پایدار

زنان روستایی ایران از دیرباز به دلایل گوناگون، از جایگاه اجتماعی- اقتصادی متفاوتی در فرایند توسعه پایدار برخوردار بوده اند. زنان روستایی استان چهارمحال وبختیاری نیز از این قاعده کلی مستثنی نیستند.
مقاله پیش رو با طی مراحل علمی چندی همچون تکمیل پرسشنامه، تعریف و طبقه بندی متغیرهای معرف جایگاه اجتماعی- اقتصادی زنان روستایی و نیز متغیرهای توسعه روستایی با استفاده از مدل آماری تجزیه به مولفه های اصلی و اقتباس از مدل «فشار، وضعیت موجود و واکنش» سعی در تبیین جایگاه زنان روستایی در فرایند توسعه پایدار دارد.
نتایج نشان می دهد جایگاه اجتماعی اقتصادی زنان روستایی در شرایط محیطی موجود (به لحاظ میزان پایداری توسعه) از سویی تحت تاثیر ساختارهای مکانی فضایی حاکم بر هر یک از حوزه های همگن تعریف شده، یعنی حوزه های «دشتی دهقانی» و«کوهستانی ایلیاتی» قرار دارد، و از سوی دیگر با عواملی چون میزان برخورداری از مهارت های عمومی و دسترسی یا کنترل بر منابع و عوامل تولید به طور معناداری مرتبط است.
از این رو، ارتقاء سطح تحصیلات، و برگزاری دوره های مختلف آموزشی ترویجی، و فراهم ساختن زمینه افزایش دسترسی،کنترل وحتی تملک زنان روستایی بر منابع و عوامل تولید* مقاله حاضر برگرفته از پایان نامه دکترای آقای سید رامین غفاری با همین عنوان در رشته جغرافیا و برنامه ریزی روستایی دانشگاه اصفهان است که با راهنمایی و مشاوره آقایان دکتر سید هدایت الله نوری، دکتر سیدحسن حسینی ابری و دکتر سیروس شفقی در سال تحصیلی 86- 1385 انجام شده است.
** به ترتیب استادیار گروه جغرافیای دانشگاه اصفهان و استادیار گروه علوم انسانی دانشگاه پیام نور، واحد شهرکرداز طریق راهکارهایی چون عرضه تسهیلات بانکی ارزان قیمت، ایجاد وگسترش تعاونی های تولید و تشکل های غیر دولتی زنان، و مانند آن، با توجه به استعدادهای هر حوزه همگن، از جمله پیشنهادهایی است که انتظار می رود در زمینه ارتقاء جایگاه اجتماعی- اقتصادی زنان روستایی استان چهارمحال وبختیاری در فرایند توسعه پایدار یا در بستری پایدارتر به لحاظ توسعه موثر واقع گردد.