ارزیابی توانایی پرالیدوکسایم در مهار یا بازگرداندن اثر افزایشی پاراکسون بر روی پاسخ انقباضی عضله مخطط دو سر گردن جوجه به دنبال تحریک الکتریکی عصب

یکی از آثار مهم مسمومیت با ترکیبات ارگانوفسفره که به شکل حشره کش ها و یا عوامل شیمیایی نظامی استفاده می شوند، فلج عضلات اسکلتی مانند عضلات تنفسی است که می تواند منجر به مرگ شود. از طرف دیگر، اکسایم ها تنها آنتی دوت های کاربردی هستند که می توانند مانع از بروز این اثرات سمی بر روی عضلات مخطط شده و یا این اثرات را برگشت دهند. لذا بررسی و مطالعه اثرات آنتی کولین استرازهای ارگانوفسفره بر عملکرد عضلات مخطط و نیز اثرات آنتی دوتی اکسایم ها در برگرداندن این اثرات ضروری به نظر می رسد تا در کنار مطالعات آنزیماتیک بتواند اطلاعات بیشتری را در اختیار قرار دهد.
در مطالعه حاضر، اثر غلظت های مختلف پاراکسون بر روی عملکرد عضله مخطط و همچنین مهار یا برگرداندن این اثرات بوسیله پرالیدوکسایم بررسی شد. به این منظور با استفاده از تحریک الکتریکی با فرکانس 1/0 هرتز و مدت زمان 2/0 میلی ثانیه و با ولتاژی بالاتر از ولتاژ مورد نیاز برای حداکثر پاسخ، تکانه های عضلانی منفرد در عضله دو سرگردن جوجه ایجاد شد و به صورت ایزوتونیک به وسیله دستگاه فیزیوگراف (نارکو) و نرم افزار طراحی شده ثبت گردید.
نتایج نشان می دهد که پاراکسون 1/0 میکرومولار افزایشی قابل توجه (بیش از 100%) را در دامنه تکانه ها ایجاد می کند و غلظت های بالاتر پاراکسون (3/0 و 1 میکرومولار) موجب انقباض پایدار عضلانی می شوند. در ادامه آزمایش ها، غلظت 1/0 میکرومولار پاراکسون برای بررسی توانایی آنتی دوتی پرالیدوکسایم انتخاب شد. پرالیدوکسایم در غلظت های 100 و 300 میکرومولار تقریبا به طور کامل موجب مهار یا بازگرداندن اثر پاراکسون شد. در حالی که در غلظت های 10 و 30 میکرومولار تنها حدود 25 تا 75 درصد از این اثرات را مهار کرد یا برگرداند. پرالیدوکسایم در مقادیر فوق به تنهایی هیچگونه تاثیری بر عملکرد عضله نداشت.
در مجموع آزمایش ها نشان می دهد که مطالعه اثرات ارگانوفسفره ها و آنتی دوت های آنها (اکسایم ها) با استفاده از روش به کار گرفته شده به خوبی قابل انجام بوده و پرالیدوکسایم صرف نظر از زمان تجویز آن، از توانایی خوبی در بازگرداندن یا مهار اثرات پاراکسون برخوردار است.