اثرات تعدیلی باربیتواتها وترکیب دوتایی آنها بر گیرنده1 گلیسین انسانی بیان شده برتخمک قورباغه Xenopus Laevis

به منظور یافتن محل اثر مشترک داروهای بیهوش کننده باربیتوراتی برگیرنده a1 گلیسین، اثرات منفرد و ترکیبات دوتایی داروهای تیوپنتال، پنتوباربیتال و متوهگزیتال بر این گیرنده بیان شده بر روی تخمک قورباغه Xenopus با استفاده از روش اتصال با ولتاژ ثابت با دو الکترود Two-electrode voltage – clamp انجام پذیرفت.
در مطالعه مداخله ای حاضر ژن مولد گیرنده مذکور بطور نوترکیب تهیه و mRNA حاصله به بخش سیتوپلاسمی تخمک قورباغه بطور میکرونی تزریق گردید. جهت مطالعات فارماکولوژیکی بر روی این گیرنده با اتصال به ولتاژ ثابت -60mV جریانات القا شده (کانال کلر) مورد ارزیابی با دو الکترود قرار گرفت. سپس به مطالعه اثرات سه داروی باربیتوراتی بر گیرنده مذکور در حضور اگونیست آن به تنهایی و بصورت ترکیب دوتایی پرداختیم.
تیوپنتال (5-40mM) و پنتوباربیتال (25-400mM) (اما نه متوهگزیتال) جریانهای حاصله از گلیسین با غلظت 50mM را بطور وابسته به دوز، حداکثر به میزان 220 و 400 درصد تقویت نمودند. ترکیب دوتایی متوهگزیتال با تیوپنتال و یا پنتوباربیتال، اثر تقویتی دو داروی اخیر را در مقایسه با استفاده از هر یک به تنهایی بطور محسوسی کاهش داده که میزان آن به ترتیب 180 و 280 درصد گزارش شد. ترکیب دوتایی تیوپنتال با پنتوباربیتال (50mM) باعث افزایش اثر تقویتی در مقایسه با استفاده از هر کدام از داروها به تنهایی شده است.
یافته ها نشان می دهد دو داروی تیوپنتال و پنتوباربیتال به عنوان تعدیل کننده های آلوستریکی مثبت بر روی گیرنده گلیسین اثر می کنند. در مقابل متوهگزیتال علیرغم بی اثر بودن بر تحریکات آگونیست، به عنوان یک آنتاگونیست رقابتی در برابر اثرات تیوپنتال و پنتوباربیتال عمل می نماید. بر اساس نتایج پیشنهاد می شود که سه داروی باربیتوراتی، از طریق اتصال به مکانهای مشترکی بر گیرنده گلیسین انسانی اثر می نمایند.