آفرینش انسان در قرآن و اوپنیشادهای کهن

کتاب آسمانی قرآن و اوپنیشادهای کهن، دو اثر مقدس? دین اسلام و هندو هستند. که هر کدام در روشن گری مسیر ایمان، اندیشه، عمل و رستگاری پیروان خود نقش اساسی دارند. در این نوشتار کوشیده ایم آفرینش انسان را در این دو اثر مقدس بررسی کنیم. نگاه جهانی اوپنیشادها به مسائل، درعقیده و تحلیل آن ها از باورشان بسیار تاثیرگذار است. در آفرینش انسان، به انسان کلی و کی هانی «پوروشه» برمی خوریم که به عنوان روح و منشا اصلی جهان مطرح می گردد. در اوپنیشادها جنبه مادی انسان چندان موضوعیتی ندارد و بیشتر به خودحقیقی و باطنی او (آتمن) پرداخته می شود؛ حال آنکه قرآن کریم در کنار توجه به روح انسان، به جسم او هم توجه کرده است. در ادیان ابراهیمی، آفرینش انسان متمایز از دیگر جان داران و مرحله کمال ایجاد است، ولی به نظر می رسد آفرینش انسان در اوپنیشادها چیزی در کنار دیگر اشیاء و موجودات است و نوعی رابطه درونی میان انسان با تمام پدیده های عالم تجربی وجود دارد که یک هستی واحد و عام است و تنها در وحدت آتمن با برهمن معنا می یابد.