انسان در نگاه اسلام و اومانیسم

هم مکاتب مادی و بشری و در راس آن ها اومانیسم، از حقوق و آزادی های انسان سخن می گویند و هدف خود را تعالی و تکریم او و رساندنش به حقوق و منزلت های والای انسانی اعلام می کنند و هم ادیان و مکاتب آسمانی و الاهی و در راس آن ها، مکتب آسمانی اسلام؛ اما این که کدام یک از این دو مکتب انسانی و الاهی در ادعای خود راستگوترند، به بررسی واقع بینانه و دور از پیش داوری نیازمند است. انسان دو بعد جسمی و روحی است ولی اصالت او با روح مجرد است؛ انسان دارای ویژگی های فراوانی از جمله، قوه عاقله، قدرت تفکر، توانایی نطق و تکلم، فطرت و گرایش های درونی دیگر است. او در تفکر اومانیستی، محور هستی، جایگزین خدا و دین، محصور در دنیا و اهداف دنیایی است و آزادی و اختیار کنترل نشده ای دارد؛ اما انسان در اسلام، دارای روح خدایی، کرامت ذاتی و برخوردار از حقوق و آزادی های مدنی در چارچوب تعیین شده دین، و حقوق و آزادی های او به بعد مادی و جسمی او محدود نمی شود و از آزادی معنوی و حیات آخرتی نیز بهره مند است. اهداف او به دنیا محدود نمی شود و مسوولیت پذیر و متعهد به اصول انسانی و اخلاقی است.