روش شناسی ترجمه قرآن

مترجمان و نظریه پردازان ترجمه به سه گروه تقسیم می شوند: الف: متن محوری، ب: مؤلف محوری، ج: مخاطب محوران، گروه نخست با محور قرار دادن متن در پی عرضه معنای لغوی واژگان و جملات به مخاطب هستند. گروه دوم در پی فهم پیام و مراد مؤلف و انتقال آن به مخاطب می باشند. گروه سوم مخاطب ترجمه را ملاک می دانند و متن را برابر با خواسته ایشان ترجمه می کنند. ترجمه نویسان قرآن بیشتر متن محور می نمایند.
ایشان بیشتر برابریابی می کنند و با ترجمه تحت اللفظی پایبندی شدید خود را به متن ابراز می کنند، این گروه خود به دو دسته تقسیم می شوند: عده ای در ترجمه آیات برابرها را در قالب زبان مبدا می ریزند و شماری دیگر واژگان زبان مقصد را در قالب دستوری زبان مقصد قرار می دهند و از تغییر شکل متن مبدا نگران نیستند. در میان متن محوران برخی مترجمان مؤلف محور نیز هستند. برای نمونه ابوبکر عتیق نیشابوری در ترجمه برخی آیات مؤلف محور می نماید. مؤلف محوران مراد خداوند را گاه در داخل پرانتز می آورند و گاه در داخل قلاب و... برخی از مترجمان قرآن در برگردان آیات از باورهای خویش سود می برند، اما همین گروه از یک رویه ثابتی در ترجمه پیروی نمی کنند. گاه برخی آیات را به گونه ای ترجمه می کنند که سازگار با باور ایشان نماید و گاه از بار خود در ترجمه سود نمی برند و آیات ناسازگار با باورهای خویش را ترجمه تحت اللفظی می کنند.