اثرات تجویز کوتاه مدت و بلندمدت استرویید سیستمیک در درمان توکسوپلاسموز چشمی

مقایسه اثرات درمانی تجویز استرویید سیستمیک به روش کوتاه مدت و بلندمدت در درمان توکسوپلاسموز چشمی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فیض و فارابی اصفهان طی سال های 80-1379.
روش پژوهش: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی مقایسه ای بر روی 69 بیمار مبتلا به توکسوپلاسموز فعال چشمی دارای تظاهرات تیپیک بیماری انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند که علاوه بر داروهای ضدمیکروبی، در گروه الف (33 مورد) استرویید سیستمیک کوتاه مدت 10 روزه و در گروه ب (36 مورد) استرویید سیستمیک به روش بلندمدت 6-4 هفته ای و تا پایان درمان ضدمیکروبی داده شد. بیماران به صورت هفتگی تا زمان بهبود کامل بینایی معاینه شدند. میانگین حدت بینایی، میزان یاخته های التهابی زجاجیه، اندازه ضایعه فعال شبکیه و نیز میزان فعالیت ضایعه شبکیه، بین دو گروهبا استفاده از آزمون t و Mann-Whitney مقایسه شدند.
بیماران به دو گروه از نظر سن، جنس، چشم مبتلا و محل ضایعه و نیز از نظر میانگین حدت بینایی برحسب لوگمار، قبل از درمان (گروه الف: 0.24±0.6، گروه ب: 0.28±0.07، و P=0.43) و بعد از درمان (گروه الف: 0.11±0.08، گروه ب: 0.06±0.07 و P=0.09)، میانگین تعداد یاخته های التهابی زجاجیه قبل از درمان (گروه الف: 1.8±0.56، گروه ب: 1.9±0.60 و P=0.45) و بعد از درمان (گروه الف: 1.5±0.65، گروه ب: 1.5±0.5 و P=0.94) و میانگین اندازه ضایعات شبکیه برحسب قطر دیسک (DD) قبل از درمان (گروه الف: 0.94±0.37 DD، گروه ب: 1.03±0.37 DD و P=0.49) و بعد از درمان (گروه الف: 0.94±0.44 DD، گروه ب: 1.12±0.38 DD و P=0.41) تفاوت آماری معنی داری نداشتند. میزان فعالیت ضایعه شبکیه نیز قبل (گروه الف: 34 ضایعه فعال و 2 ضایعه در حال بهبود، گروه ب: 33 ضایعه فعال و P=0.17) و بعد از درمان (گروه الف: یک ضایعه فعال، 10 ضایعه در حال بهبود، 24 ضایعه غیرفعال و یک مورد اسکار؛ گروه ب: 8 ضایعه در حال بهبود، 23 ضایعه غیرفعال و 3 مورد اسکار و P=0.33) در دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشت.
بین اثرات درمانی تجویز استرویید سیستمیک به روش کوتاه مدت (10 روزه) و بلندمدت (6-4 هفته ای) در درمان توکسوپلاسموز چشمی، تفاوت آماری معنی داری وجود ندارد. لذا توصیه می شود که مطالعه ای جهت تایید همسان بودن این دو روش انجام گردد