مقایسه تاثیر کورتیکواسترویید تزریقی داخل سیاهرگی با مقدار بالا و دارونما در نوروپاتی ضربه ای عصب بینایی

مقایسه اثر مقادیر بالای کورتیکواسترویید تزریقی داخل سیاهرگی با دارونما در درمان نوروپاتی ضربه ای عصب بینایی.
روش پژوهش: در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی شده، 31 چشم از 31 بیمار که طی 7 روز اخیر دچار ضربه چشم یا سر شده بودند؛ در دو گروه مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران دچار اغما، چشمان دچار آسیب نفوذی و مواردی که نیاز به جراحی فشاربرداری غلاف عصب بینایی داشتند؛ وارد مطالعه نشدند. گروه درمان (16 چشم) تحت درمان با متیل پردنیزولون داخل سیاهرگی به میزان روزانه یک گرم به مدت سه روز و سپس پردنیزولون خوراکی یک میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به مدت 11 روز قرار گرفتند که به تدریج قطع شد. در گروه شاهد (15 چشم)، 50 میلی لیتر نرمال سالین هر 6 ساعت برای سه روز و دارونمای خوراکی در 11 روز بعدی تجویز گردید. وضعیت دید اصلاح شده، مارکوس گان، دیسک بینایی، شکستگی جدار اربیت و کانال بینایی بعد از یک، دو و سه روز، 2 هفته، یک و سه ماه ثتب گردید. بهبود دید به صورت افزایش حداقل 0.3 LogMAR در دید ماه سوم نسبت به دید اولیه در نظر گرفته شد.
هر 31 بیمار مرد بودند. میانگین سنی بیماران 29.1±15.6 سال بود. بهبود دید بعد از سه ماه در 61.3 درصد موارد در مجموع، در 81.2 درصد موارد در گروه درمان و در 53.3 درصد موارد در گروه شاهد روی دارد ولی تفاوت دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود. بهبود دید در 48 ساعت اول با بهبود دید نهایی ارتباط مستقیم داشت (P=0.003) ولی بهبود دید نهایی با سن (P=0.06)، فاصله زمان آسیب تا شروع درمان (P=0.5)، میزان دید اولیه (P=0.06) و شکستگی دیواره های اربیت (P=0.3) ارتباط نداشت. دید نهایی، با رنگ پریدگی دیسک بینایی ارتباط معکوس داشت (P=0.002) و میزان مارکوس گان اولیه با بهبود دید ارتباط معکوس داشت (P=0.0001).
کورتیکواسترویید تزریقی داخل سیاهرگی با مقدار بالا، تاثیری در درمان نوروپاتی ضربه ای عصب بینایی ندارد.