تاثیر پردنیزولون خوراکی بر پیامدهای ناشی از عمل جراحی باکلینگ صلبیه

ارزیابی تاثیر پردنیزولون خوراکی در بهبود دید نهایی و کاهش برخی از عوارض عمل جراحی باکلینگ صلبیه در بیماران مبتلا به جداشدگی شبکیه.
روش پژوهش: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شده شاهددار با تجویز دارونما و دوسوکور برروی بیمارانی انجام شد که به دلیل جداشدگی رگماتوژن حاد شبکیه به بیمارستان شهید لبافی نژاد مراجعه می کردند. بیماران پس از اعمال معیارهای ورود و خروج مطالعه، توسط گروه شبکیه تحت عمل جراحی باکلینگ صلبیه قرار گرفتند. پس از عمل، بیماران به طور تصادفی به دو گروه درمان و شاهد تقسیم شدند. در گروه درمان، پردنیزولون خوراکی و در گروه شاهد، دارونمای مشابه با داروی موثر تجویز گردید. بیماران دو گروه از نظر حدت بینایی، جداشدگی شبکیه، ادم سیستویید ماکولا و ویترورتینوپاتی پرولیفراتیو (PVR) مقایسه شدند.
تعداد 52 بیمار شامل 25 بیمار در گروه درمان و 27 بیمار در گروه دارونما بررسی شدند. بیماران شامل 34 مرد (65.4 درصد) و 18 زن (34.6 درصد) بودند. میانگین سنی افراد مورد مطالعه 44.8±15.7 سال بود. اختلاف مدت زمان جداشدگی شبکیه تا زمان عمل جراحی در دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود. اختلاف دید در دو گروه قبل از عمل 1.47±0.81) لوگمار در گروه درمان و 1.44±0.82 لوگمار در گروه دارونما) و بعد از عمل 0.62±0.39 لوگمار در گروه درمان و 0.78±0.58 لوگماردر گروه دارونما) به لحاظ آماری معنی دار نبود. در یک بیمار از گروه درمان (4 درصد) و 3 بیمار از گروه دارونما (11.1 درصد) PVR مشاهده شد ((P=0.33. ادم ماکولای بعد از عمل، براساس آنژیوگرافی با فلورسین، در 3 بیمار از گروه درمان (12 درصد) و 5 بیمار از گروه دارونما (18.5 درصد) مشاهده شد (P=0.39) در هیچ کدام از بیماران، چروکیدگی ماکولا (macular Pucker) به تنهایی مشاهده نشد.
تجویز استرویید بعد از عمل جراحی باکلینگ صلبیه، به طور همگانی پیشنهاد نمی شود و باید بسته به شرایط تجویز گردد.