عوامل مداخله گر بر تاثیر تریامسینولون داخل زجاجیه ای در ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان

ارزیابی اثرات عوامل مداخله گر مختلف بر تاثیر تزریق تریامسینولون داخل زجاجیه ای در درمان ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان های متداول.
روش پژوهش: در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور شاهددار با دارونما، 88 چشم از 61 بیمار مبتلا به ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان به طور تصادفی به دو گروه درمان (تزریق 4 میلی گرم تریا مسینولون داخل زجاجیه ای به حجم 0.1 میلی لیتر) و دارونما (تزریق 0.1 میلی لیتر لیدوکایین 12 درصد به زیر ملتحمه) تقسیم شدند. تحلیل چند متغیری با هدف تعیین اثرات عوامل مداخله گر بر روی سه پیامد اصلی حدت بینایی، ضخامت ماکولا و میزان اگزودای سخت انجام پذیرفت. ابتدا اثر عوامل مداخله گر احتمالی بر هر یک از پیامدهای اصلی، به طور جداگانه بررسی گردید و سپس از عوامل مداخله گر موثر، برای ساختن مدل های چند متغیری استفاده شد.
در هر دو گروه درمان (45 چشم) و شاهد (43 چشم) دیده شد که ازت اوره خون، قند خون، کلسترول سرم، حدت بینایی اولیه، وجود ادم کیستی ماکولا، میزان اگزودای سخت و اندازه ناحیه بی رگ فووآ، بر پیامد حدت بینایی اثر داشتند، سابقه لیزر درمانی ماکولا، کلسترول سرم، ضخامت اولیه ماکولا، فشار چشمی ابتدایی، میزان اگزودای سخت و اندازه ناحیه بی رگ فووآ، بر پیامد تغییرات ضخامت مرکزی ماکولا موثر بودند و کلسترول سرم، ضخامت اولیه ماکولا و میزان اگزودای سخت اولیه بر پیامد اگزودای سخت اثر داشتند. علاوه بر این، در چشم های گروه درمان، بزرگی ناحیه بی رگ فووآ، فشار چشمی ابتدایی، میزان اگزودای سخت و ضخامت اولیه ماکولا نیز بر پیامدها اثر گذار بودند.
در انتخاب و تعیین پیش آگهی تزریق داخل زجاجیه ای تریامسینولون برای درمان ادم ماکولای دیابتی مقاوم، عوامل مداخله گر متعددی، به ویژه بزرگی ناحیه بی رگ فووآ، فشار ابتدایی چشم؛ میزان اگزودای سخت و ضخامت اولیه ماکولا باید در نظر گرفته شوند.