اثر تزریق مجدد تریامسینولون به داخل زجاجیه در ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان

ارزیابی اثر تزریق مجدد تریامسینولون به داخل زجاجیه بر یافته های بالینی و توموگرافیک در مبتلایان به ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان.
روش پژوهش: در یک مطالعه مجموعه موارد مداخله ای آینده نگر (prospective interventional case series)، همه بیماران گروه درمان کارآزمایی بالینی قبلی تزریق داخل زجاجیه ای تریامسینولون، جهت معاینه دوباره چشم پزشکی و انجام (optical coherence tomography) OCT فراخوان شدند. در چشم های مناسب جهت تزریق مجدد، 4 میلی گرم تریامسینولون به داخل زجاجیه تزریق شد. معاینه و OCT مجدد در ماه های دوم و چهارم تکرار گردید و با نتایج تزریق اول مقایسه شد.
از 45 بیمار فراخوان شده گروه درمان، 23 بیمار مراجعه کردند (مشارکت 51.1 درصد) که از این بین، 15 چشم کاندید تزریق مجدد شدند و اطلاعات در 12 مورد کامل گردید. تغییرات حدت بینایی پس از هر دو تزریق، به لحاظ آماری معنی دار نبود؛ هر چند که یک بهبود نسبی در حد 0.14 لوگمار (Log MAR)، دو ماه پس از تزریق اول مشاهده شد. کاهش ضخامت ماکولا در ماه های دوم و چهارم پس از تزریق، به ترتیب 43 و 40 میکرون پس از تزریق نخست و 27 و 49 میکرون پس از تزریق مجدد به دست آمد که هیچ کدام از این تغییرات معنی دار نبودند. افزایش فشار داخل چشم به دنبال تزریق مجدد در هر دو زمان پی گیری معنی دار بود (به ترتیب، 3.6 و 2.4 میلی متر جیوه، P<0.05) ولی به دنبال تزریق اول، این افزایش فقط درماه دوم معنی دار بود (5.58 میلی متر جیوه، P=0.001).
اثرات مفید و گذرای ناشی از تزریق داخل زجاجیه ای تریامسینولون بر ادم ماکولای دیابتی، در تزریق مجدد تکرار نمی شوند. افزایش فشار چشم ناشی از تزریق مجدد نسبت به تزریق نخست، طولانی تر است