نگاهی به پیش رفت های اخیر در درمان استحاله سنی ماکولا

استحاله سنی ماکولا (AMD)، شایع ترین علت کاهش بینایی در اشخاص بالاتر از 64 سال در کشورهای پیش رفته است. اکثر موارد کاهش شدید بینایی ناشی از AMD، به دلیل تغییرات اگزوداتیو ماکولا روی می دهند. در سال های اخیر، تحقیقات وسیعی بر روی این بیماری صورت گرفته که منجر به کشفیات جدیدی در زمینه پیش گیری و درمان آن شده است. در اواخر دهه 90، درمان فوتوداینامیک (PDT) ابداع شد که در آن، آزاد شدن رادیکال های اکسیژن، به طریق شیمیایی و غیرحرارتی، موجب از بین رفتن عروق نورگ زایی می گردد. در سال 2001، اولین درمان پیش گیرانه برای این بیماری کشف شد که شامل تجویز خوراکی مجموعه ای از ویتامین ها، آنتی اکسیدان ها و عناصر معدنی است که احتمال تشدید AMD خشک و پیش رفت آن به سوی ایجاد نورگ زایی مشیمیه (CNV) را کاهش می دهد. لیزر درمانی دروزن (drusen)، در حال حاضر در دست تحقیق است و نتیجه آن هنوز معلوم نیست. ویترکتومی برای خارج کردن CNV نیز ثابت شده است که منجر به افزایش حدت بینایی نمی شود. جابه جا کردن فووآ به نقطه دیگری از اپی تلیوم پیگمانته شبکیه، موفقیت هایی داشته است ولی احتمال از بین رفتن دید محیطی باعث شده است که به طور کلی مورد توجه قرار نگیرد. از اکتشافات مهم و جدید، کشف روش های دارویی برای از بین بردن CNV است که سه گروه از این داروها مورد بررسی قرار گرفته اند؛ یک گروه داروهای ضدVEGF (vascular endothelial growth factor) به نام آپتامرها، گروه دیگر پادتن های نوترکیبی ضد VEGF و گروه سوم، استروییدها هستند ولی نتایج آن ها قطعی نشده است. لیزر درمانی ترنس پوپیلاری نیز از سال ها قبل پیشنهاد شده و در برخی مطالعات کوچک، نتایج مثبتی از آن گزارش شده است ولی در یک مطالعه بزرگ و چند مرکزی جدید، تاثیر آن مورد تایید قرار نگرفت. در مجموع به نظر می رسد که امید بخش ترین زمینه های تحقیق در درمان AMD، یکی درمان پیش گیرانه و دیگری استفاده از داروهای آنتی آنژیوژنیک ضد VEGF باشند.