بررسی عملکرد سیستولیک قلب در بیماران تالاسمی ماژور در مرکز تالاسمی بیمارستان بوعلی سینا ساری (سال 1378)

نارسایی احتقانی قلب و سایر عوارض قلبی مهمترین علت مرگ در بیماران مبتلا به بتا تالاسمی ماژور می باشد. علت درگیری قلبی بار اضافی آهن و آنمی مزمن می باشد. این مطالعه به منظور مشخص نمودن توانایی ارزیابی فونکسیون سیستولیک قلبی بوسیله اکوکاردیوگرافی جهت تشخیص درگیری قلبی بیماران تالاسمی ماژور انجام شد. این مطالعه توصیفی بر روی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور بزرگتر از 12 سال مراجعه کننده به مرکز تالاسمی بیمارستان بوعلی سینا ساری در سال 1378 انجام شد، که از نظر سن، جنس، سن شروع ترانسفوزیون دسفرال، میزان تزریق دسفرال، میزان فریتین سرم، تظاهرات بالینی و اختلالات اکوکاردیوگرافی و عکس سینه و اکوکاردیوگرافی از نظر فونکسیون سیستولیک قلبی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون t-test مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. از 100 بیمار مورد مطالعه 55% مذکر و بقیه مونث بودند. میانگین سن افراد مورد مطالعه 6±18 سال و 22% از بیماران اختلال عملکرد سیستولیک قلبی داشتند. سن شروع دسفرال و سطح فریتین در بیماران با عارضه قلبی بالاتر بود. تفاوت کسر جهشی و کوتاهی نسبی در گروه با عارضه و بدون عارضه شدید بود. ارزیابی فونکسیون قلبی در مشخص ساختن اختلال عملکرد قلبی در بیماران تالاسمی ماژور نسبت به علائم بالینی نارسایی قلبی دارای ویژگی، حساسیت و کارآیی به ترتیب 76%، 41%، 68% بوده است. فونکسیون سیستولیک وقتی مختل می شود که بیمار از لحاظ بالینی نیز علامت دار شده است. ارزیابی فونکسیون سیستولیک قلبی در اکوکاردیوگرافی جهت مشخص ساختن درگیری قلبی در بیماران تالاسمی ماژور بدون علامت کافی نمی باشد.