مقایسه کربنوکسولون با سایمتیدین در درمان زخم معده موش صحرایی

بیماری های دستگاه گوارش به ویژه زخم پپتیک از رایج ترین بیماری های عصر حاضر به شمار می آیند. این تحقیق به منظور مقایسه اثر درمانی کربنوکسولون با سایمتیدین در درمان زخم پپتیک ناشی از تجویز ایندومتاسین (mg/kg30) پس از 72ساعت گرسنگی در موش صحرایی صورت پذیرفت.
تحقیق به روش تجربی بر روی 225 سر موش صحرایی از نژاد N-MARI با متوسط وزن 225گرم انجام گرفت. موش ها پس از 72 ساعت گرسنگی به 5 گروه 45 تایی تقسیم شدند. گروه اول سوسپانسیون ایندومتاسین با دوز mg/kg30، گروه دوم محلول سرم فیزیولوژی با دوز ml/kg10، گروه سوم محلول 1% کربوکسی متیل سلولز با دوز ml/kg10، گروه چهارم محلول سایمتیدین با دوز mg/kg25 و گروه پنجم محلول کربنوکسولون با دوز mgkg20 دریافت کردند. پس از ایجاد زخم به وسیله ایندومتاسین موشها در شرایط مشابه تحت تجویز خوراکی کربنوکسولون و سایمتیدین برای مدت یک هفته قرار گرفتند. پس از پایان دوره درمان، حیوانات را پس از بی هوشی کشته و معده آنها را خارج کردیم. زخمهای ایجاد شده به صورت ماکروسکوپی ارزیابی و اندکس زخم برای هر معده تعیین شد. سپس برای بررسی میکروسکپی نمونه های، روش پارافین بلاک اعمال شد و پس از رنگ آمیزی H&E لام ها مورد مطالعه میکروسکپی قرار گرفتند.
اندازه زخم در گروه کربنوکسولون 16./1±73/6 و در گروه سایمتیدین72/1±42/3 بود (05/0P<) درصد بهبودی برای سایمتیدین 71% و برای کربنوکوسولون 4% بود.
کربنوکسولون علیرغم موثر بودنش در درمان زخم معده، قدرت اثر کمتری نسبت به سایمتیدین دارد.