بررسی قدرت تست های مالامپاتی و تیرومنتال در تشخیص لوله گذاری مشکل

با توجه به حجم زیاد لوله گذاری مشکل و عوارض شناخته شده آن و نیز به علت تناقضاتی که در نتایج مطالعات قبلی در مورد ارزش تستهای پیش بینی کننده لوله گذاری مشکل وجود دارد، این مط العه بر روی بیماران مراجعه کننده جهت عمل جراحی به بیمارستان متینی کاشان در سال 1377 انجام شد.
پژوهش بصورت توصیفی بر روی 379 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان انجام گردید. در ویزیت قبل از عمل، ابتدا تست مالامپاتی صورت می گرفت و بیمار در یکی از درجات I تا IV این ط بقه بندی قرار داده می شد. سپس فاصله تیرومنتال (فاصله بین برجستگی تیروئید تا چانه وقتی که سر اکستانسیون کامل دارد) بوسیله خط کش اندازه گیری و ثبت می گردید. پس از القاء بیهوشی با تیوپنتال سدیم به میزان 5mg/kg و سوکسنیل کولین mg/kg 1.5 و اکسیژناسیون بیمار، لارنگوسکوپی صورت می گرفت و منظره لارنگوسکوپیک بر اساس طبقه بندی Cormack بعنوان روش تشخیصی مثبت ثبت می گردید. بیمارانی که در درجات III وIV مالامپاتی قرار می گرفتند یا فاصله تیرومنتال آنها کمتر از 6 سانتیمتر بود به عنوان بیماران در معرض خطر ((لوله گذاری مشکل)) در نظر گرفته می شد و بیمارانی که منظره لارنگوسکوپیک آنها در درجات 3 و 4 کورمک قرار می گرفت، تحت عنوان موارد لوله گذاری مشکل تلقی می گردیدند. در پایان، حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی این تستها در تشخیص موارد لوله گذاری مشکل محاسبه گردیدند.
از 379 بیمار مورد بررسی در این پژوهش 2/47% مرد و 8/52 زن بودند که میانگین سنی آنها4/221 ± 1/45 سال بود. در 29 بیمار (7/7%) لوله گذاری مشکل وجود داشت، ارزش پیش بینی مثبت تست مالامپاتی 12% و ارزش پیش بینی منفی آن 3/93% و در روش تیرومنتال به ترتیب 9/8% و 7/92% بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: به علت پائین بودن حساسیت و ارزش پیش بینی مثبت تستهای مالامپاتی و تیرومنتال، این تست ها در پیش بینی لوله گذاری مشکل ارزش محدودی دارند.