تغییرات هیستولوژیک بیضه موش صحرایی پس از مواجهه تحت حاد با سرب و درمان آن با دی- پنی سیلامین

ارزیابی میزان کارآیی دی- پنی سیلامین در کاهش عوارض ناشی از مسمومیت با سرب بر بیضه موش صحرایی.
در این تحقیق که یک مطالعه تجربی است ابتدا موشهای صحرایی نر بالغ، آب حاوی 0.4 درصد استات سرب نوشیدند. پس از 8 هفته، 6 موش انتخاب شده و پس از بیهوشی عمومی بیضه آنها خارج شد. موشهای باقی مانده به دو گروه ریکاوری و درمان تقسیم شدند که برای آنها به ترتیب آب مقطر و 25-35 mg/kg/day دی- پنی سیلامین خوراکی تجویز شد. تغییرات مورفولوژیک بافت بیضه در برشهای رنگ آمیزی شده با روش H&E بررسی شد.
پس از 8 هفته مواجهه با سرب، ضخامت اپیتلیوم زایا و تعداد سلولهای سرتولی در موشهای مواجهه یافته با سرب نسبت به گروه کنترل، به طور معنی داری کاهش یافته بود (P<0.05). پس از ریکاوری یا درمان، ضخامت اپیتلوم زایا و تعداد سلولهای سرتولی در هر دو گروه کمتر از گروه کنترل بود (P<0.05).
این مطالعه نشان داد که مسمومیت خوراکی تحت حاد با سرب تغییراتی را در مورفولوژی بیضه ایجاد می کند که پس از قطع مواجهه با آن، حتی در صورت درمان با دی- پنی سیلامین هم برگشت پذیر نیستند.