تاثیر درمان با لووتیروکسین بر سطح آنتی بادی تیروئید پراکسیداز در بیماران زن 20-50 ساله مبتلا به هاشیموتو

تیروئیدیت هاشیموتو، شایعترین علت هیپوتیروئیدیسم در کودکان و بزرگسالان است. تظاهر کلینیکی بیماری به سه شکل هیپوتیروئید، یوتیروئید و به طور نادر هیپرتیروئید می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تغییرات سطح آنتی بادی ضد تیروئید پروکسیداز (anti- thyroid peroxidase: anti-TPO) قبل و بعد از درمان با لووتیروکسین در بیماران تیروئیدیت هاشیموتو انجام شد.
روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی، ابتدا بیماران زن مراجعه کننده به درمانگاه غدد کسری بیرجند در سال 85-1384 که گواتر با قوام (Firm) داشتند و سن آنان بین 20-50 سال بود، انتخاب شدند و در صورت مثبت بودن آنتی بادی anti-TPO تشخیص هاشیموتو برای آنها در نظر گرفته شد؛ سپس این افراد تحت دوره درمان سه ماهه با قرص لووتیروکسین به میزان 100 میکروگرم روزانه قرار گرفتند؛ در پایان سه ماه، سطح آنتی بادی anti-TPO آنها به همراه وضیعت بالینی، ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمونهای آماری t مستقل، t زوج و Chi-Square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
1/67% از بیماران، هیپوتیروئید و 9/32% یوتیروئید بودند؛ سطح آنتی بادی anti-TPO در 20% از بیماران، پس از درمان با دوره سه ماهه لووتیروکسین، به حد طبیعی رسید. میانگین سطح آنتی بادی anti-TPO قبل از درمان با لووتیروکسین IU/mL 05/122±74/450 بود که پس از درمان به IU/mL 96/153±2/236 کاهش یافت؛ این کاهش از نظر آماری معنی دار بود (001/0P<). میانگین سطح آنتی بادی anti-TPO قبل از درمان در هیپوتیروئیدها نسبت به افراد یوتیروئید بالاتر بود (00/0P<)؛ بعد از درمان با لووتیروکسین، سطح آنتی بادی در افراد هیپوتیروئید بالاتر از افراد یوتیروئید باقی ماند (001/0P<).
سطح آنتی بادی anti-TPO در بیماران هاشیموتو که هیپوتیروئید هستند، بالاتر از بیماران یوتیروئید است. بعد از درمان، سطح آنتی بادی anti-TPO در هر دو گروه کاهش می یابد ولی این کاهش در افرادی که یوتیروئید می شوند، بیشتر از افرادی است که هیپوتیروئید باقی می مانند؛ با توجه به این مطالب می توان اذعان داشت که اندازه گیری آنتی بادی anti-TPO به عنوان روشی مهم برای تشخیص و پیگیری درمان و ارزیابی پیش آگهی بیماری هاشیموتو، قابل استفاده خواهد بود.