ارزیابی متغیرهای تفکیک کننده بیماران دارای اولین تجربه کمردرد حاد از افراد سالم

به نظر بسیاری از محققان پیشگیری ثانویه در بیماران دچار کمردرد به علت امکان پذیری نسبت به پیشگیری اولیه اهمیت بیشتری دارد. در موضوع کمردرد به علت این که بیشترین هزینه درمان صرف گروه کوچکی از بیماران می شود که کمردرد در آنان مزمن شده یا ناتوانشان کرده است، یافتن متغیرهای پیش بینی کننده ناتوانی می تواند بسیار ارزشمند باشد.
مقایسه بیماران دچار اولین تجربه کمردرد حاد با افراد سالم برای یافتن متغیرهای تفکیک کننده بیمار از سالم.
در یک مطالعه شاهد موردی، 32 بیمار با اولین تجربه کمردرد حاد با 51 فرد سالم، از نظر متغیرهای ضخامت عضلات راست شکمی، مایل خارجی، مایل داخلی و عرضی شکم(اندازه گیری شده با سونوگرافی)، ثبات کمری لگنی(با استفاده از دستگاه باز خورد فشار) و همچنین تحمل فلکسوری و اکستانسوری تنه، مقایسه شدند.
در گروه سالم میانگین تحمل فلکسوری143ثانیه، تحمل اکستنسوری 58/240 ثانیه و نمره ثبات کمری-لگنی 30/7 و در گروه بیمار این میانگین ها به ترتیب 61/47، 71/62و 81/4 بدست آمد. این تفاوت در هر سه متغیر در این دو گروه معنی دار بود. میانگین ضخامت عضله عرضی شکم در گروه بیمار کمتر از گروه سالم و ضخامت عضله راست شکمی در گروه بیمار بیش از افراد سالم بوده است گرچه این تفاوت ها از نظر آماری معنی دار نبود.
تغییر تحملی، ثبات و ضخامت ماهیچه نه تنها در کمردرد مزمن بلکه پس از اولین تجربه کمردرد حاد نیز بوجود می آید.