مطالعه تاثیر افزودن رتینوتیک اسید به کشت همزمان سلول های کومولوسی و فیبروبلاستی بر میزان تکوین جنین های اولیه موش در شرایط آزمایشگاهی

مطالعه حاضر به منظور ارزیابی تاثیر افزودن رتینوئیک اسید به کشت همزمان سلول های کومولوسی و یا فیبروبلاستی، بر میزان تکوین جنین های موش در مراحل مقدماتی رشد انجام شد. جنین های تک سلولی پس از سوپراوولاسیون موش های نژاد NMRI به دست آمدند. سلول های فیبروبلاستی از جنین های موش و سلول های کومولوسی از توده کومولوس-اووسیت گرفته شدند. برای ایجاد یک لایه از سلول های فوق تعداد 105 × 1 سلول در میلی لیتر در داخل قطرات 100 میکرولیتری کشت داده شدند. جنین های جمع آوری شده به طور تصادفی به 6 گروه مختلف آزمایشی تقسیم شدند به طوری که به نیمی از این 6 گروه به میزان 28/0 میکروگرم در هر میلی لیتر، رتینوئیک اسید اضافه شد. گروه های آزمایشی فوق شامل 1: محیط کشت سلول (کنترل 1)، 2: محیط کشت سلول + رتینوئیک اسید (آزمایش 1)، 3: کشت همزمان با سلول های کومولوسی (کنترل 2)، 4: کشت همزمان با سلول های کومولوسی + رتینوئیک اسید (آزمایش 2)، 5: کشت همزمان با سلول های فیبروبلاستی (کنترل 3) و 6: کشت همزمان با سلول های فیبروبلاستی + رتینوئیک اسید (آزمایش 3) بودند. محیط کشت سلول شامل αMEM + 10% FBS + 100 میکروگرم در هر میلی لیتر پنی سیلین + 100 میکروگرم در هر میلی لیتر استرپتومایسین بود. نسبت جنین هایی که بلوک دو سلولی را رد کردند در گروه کنترل 3 در مقایسه با سایر گروه ها به طور معنی دار بالاتر بود (P<0.05). درصد جنین هایی که بلوک دو سلولی را رد کردند و توانستند به مرحله بلاستوسیت برسند در هر دو گروه کشت همزمان با سلول های کومولوسی (کنترل 2، آزمایش 2) مشابه بود ولی افزودن رتینوئیک اسید به کشت همزمان سلول های فیبروبلاستی باعث کاهش تکوین جنین ها به مرحله بلاستوسیت شده بود (2/29% در برابر 7/57%، P<0.05). نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که افزودن رتینوئیک اسید به کشت همزمان سلولی، نمی تواند در رد کردن بلوک و توسعه به مرحله بلاستوسیتی موثر باشد، اگرچه حضور رتینوئیک اسید در محیط کشت تنها ممکن است عبور از مرحله حساس دو سلولی را بهبود ببخشد. همچنین، افزودن طولانی مدت رتینوئیک اسید به سلول هایی که گیرنده سلولی برای رتینول ندارند ممکن است موجب کاهش تکوین جنین ها شود.