اثر سطوح مختلف پروتئین و لیزین بر روی عملکرد دو سویه جوجه گوشتی

در این پژوهش از 192 قطعه جوجه گوشتی سویه راس و 192 قطعه جوجه گوشتی سویه آرین به منظور تعیین اثر سطوح مختلف پروتئین و لیزین بر روی میانگین مصرف غذا، میانگین افزایش وزن، ضریب تبدیل غذائی و خصوصیات لاشه در سنین 3 و 6 هفتگی استفاده گردید. در این آزمایش جیره های مورد استفاده، طبق طرح آزمایش مورد نظر تهیه و بر روی دو سویه راس و آرین مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی شامل 16 تیمار (دو سطح پروتئین، چهار سطح لیزین و دو سویه) در 3 تکرار در قالب یک آزمون فاکتوریل مورد تجزیه قرار گرفت. در پایان آزمایش جوجه ها کشتار و وزن لاشه، ران، سینه، بال، گردن و چربی حفره بطنی اندازه گیری و سپس به صورت درصدی از لاشه مورد مقایسه قرار گرفت. در سن 3-0 هفتگی هیچ یک از تیمارهای مورد آزمایش بر روی صفات مورد نظر تاثیر معنی داری نداشتند. در سن 6 – 3 هفتگی مقادیر لیزین اضافه شده (افزایش لیزین مصنوعی به میزان 05/0، 1/0 و 25/0 درصد جیره) بر روی میانگین افزایش وزن دوره تاثیر معنی داری) 01/0P< (داشتند. در سن 6 – 0 هفتگی (کل دوره پرورش) دو سطح پروتئین مورد آزمایش بر روی میانگین افزایش وزن دوره اثر معنی داری (05/0 P<) داشتند. مقادیر لیزین اضافه شده در این آزمایش نسبت به تیمار شاهد (بدون افزودن لیزین) میانگین افزایش وزن دوره را به طور معنی داری(05/0 P<) افزایش داد. لیزین بر روی وزن لاشه موثر بود بدین صورت که لیزین افزوده شده نسبت به تیمار شاهد باعث افزایش وزن لاشه گردید. جنس، پروتئین و سویه بر روی وزن لاشه اثر معنی داری نداشت. با افزایش مقدار لیزین، وزن ران به طور معنی داری) 01/0P< (کاهش و درصد سینه افزایش یافت. وزن ران در جنس نر به طور معنی داری (05/0 P<) بیشتر از وزن ران در جنس ماده بود. سطح پروتئین 10 درصد کمتر از NRC، سبب افزایش وزن بال گردید) 01/0P< (. نتایج این آزمایش نشان داد که با مصرف پروتئین کمتر و با افزودن سطح لیزین جیره می توان عملکرد مناسب و در حد جیره های با پروتئین بالا دست یافت و از این طریق می توان تولید اقتصادی تری را انتظار داشت.