تعیین زاویه ایده ال اسپلینت مچ دست در سندرم تونل کارپال بر اساس پارامترهای الکترودیاگنوسنیک

یکی از درمانهای اصلی در سندرم تونل کارپال استفاده از اسپلینت می باشد ولی زاویه مناسب آن دقیقا مشخص نمی باشد. هدف از این مطالعه بررسی تغییرات پارامترهای الکترودیاگنوزیس در وضعیت های مختلف مچ در افراد مبتلا به سندرم تونل کارپال (Carpal Tunnel Syndrome، CTS) می باشد تا زاویه مناسب اسپلینت در این بیماران تعیین گردد.
33 بیمار که علائم و معیارهای تشخیصی الکترودیاگنوزیس سندرم تونل کارپال را داشته و نوروپاتی یا درگیری عصبی دیگری نداشتند به عنوان گروه بیماران و 28 فردی که معیارهای الکترودیاگنوزیس سندرم تونل کارپال، نوروپاتی محیطی و یا درگیری اعصاب محیطی را نداشتند به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. در هر دو گروه مطالعات الکترودیاگنوزیس حسی و حرکتی مدین به روش های استاندارد در سه وضعیت 25 درجه فلکسیون، نوترال و 25 درجه اکستانسیون بعد از 5 دقیقه بستن اسپلینت طراحی شده انجام گرفت. ارتفاع موج حرکتی عصب مدین زمان تاخیری موج حرکتی مدین، سرعت هدایت حرکتی عصب مدین ارتفاع موج حسی عصب مدین، زمان تاخیری موج حسی عصب مدین و سرعت هدایت حسی عصب مدین در 3 وضعیت در هر دو گروه اندازه گیری شد. میانگین پارامترهای الکترودیاگنوزیس در 3 وضعیت 25 فلکسیون، نوترال، 25 اکستانسیون بین دو گروه نرمال و بیماران بوسیله تست ANOVA مقایسه گردید.
با 05/0p< در گروه نرمال اختلافی بین پارامترهای الکترودیاگنوزیس در 3 وضعیت وجود نداشت. در گروه بیماران ارتفاع موج حسی و حرکتی مدین در 3 وضعیت ذکر شده تفاوت معنی داری نداشت. مقادیر زمان تاخیری موج حرکتی مدین، سرعت هدایت حرکتی مدین، زمان تاخیری موج حسی مدین، سرعت هدایت حسی عصب مدین در وضعیت نوترال با فلکسیون و در وضعیت اکستانسیون با فلکسیون، به صورت معنی دارمتفاوت بود اما اختلاف این مقادیر در مقایسه بین وضعیت نوترال با اکستانسیون معنی دار نبود.
مطالعه حاضر نشان داد که پارامترهای الکترودیاگنوسنیک در بیماران CTS در وضعیت های مختلف مچ تغییر یافته و لازم است که اسپلینت تجویز شده در وضعیت اکستانسیون یا نوترال باشد.