الگوی ایرانی پیوند کلیه و راه های ارتقای اخلاقی آن

در کنار پیشرفت های خیره کننده در حیطه پیوند اعضا، کمبود عضو پیوندی باعث ایجاد فهرست طولانی انتظار برای پیوند، چه در کشورهای توسعه یافته و چه در کشورهای کمتر توسعه یافته، شده است. در دهه اخیر، تلاش های زیادی به منظور یافتن مدل های پیوند عضو که از جنبه طبی و اخلاقی منطقی باشند، صورت پذیرفته است.
در ایران،برنامه کنترل شده دهنده زنده غیرخویشاوند برای پیوند کلیه از سال 1367 به حسب نیاز و به عنوان راهکاری برای نجات جان بسیاری از بیماران اجرا گردید. این برنامه، که توسط برخی منتقدین به «مدل ایرانی پیوند کلیه» معروف شده است، نقاط قوت و ضعفی دارد.
در این مقاله، هدف ما بیان برخی جزئیات این مدل پیوند کلیه، شامل نتایج عمده و برخی چالش های رو در رو می باشد. علاوه بر آن، ما موضوع پیوند عضو را از منظر اخلاقی مورد بحث قرار داده و برخی راهکارها را برای ارتقای برنامه فعلی پیشنهاد خواهیم نمود.