بررسی 95 مورد لیگاسیون با باند واریس مری مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی در سال های 85 - 1381

لیگاسیون اندوسکوپیک واریس مری (EVL) را به عنوان درمان انتخابی واریس های مری در نظر گرفته اند. در این مطالعه تجربیات ما در مورد بیمارانی که به دلیل واریس مری تحت EVL با لیگاتورهای چند باندی قرار گرفته اند، عرضه شده است.
95 بیمار مبتلا به واریس مری که در طی سال 1381 تا 1385 در بیمارستان طالقانی تهران تحت EVL قرارگرفته بودند، مطالعه شدند. EVL به دلیل خونریزی فعال، پروفیلاکسی اولیه یا پروفیلاکسی ثانویه در واریس های گرید 2 یا بالاتر صورت گرفت. EVL هر 4-3 هفته تکرار می شد تا زمانی که همه واریس ها بسته می شدند یا به گرید 1 یا واریس های ترومبوزه کوچک تبدیل می شدند. اطلاعات بیمار شامل داده های دموگرافیک، فراوانی لیگاسیون با باند، سابقه اسکلروتراپی قبلی، مصرف پروپرانولول و عوارض جمع آوری شد. فراوانی عوارض با توجه به گروه های مختلف سنی، جنسی، فراوانی لیگاسیون با باند، گرید واریس، مصرف پروپرانولول، سابقه اسکلروتراپی، دلیل EVL و علت واریس مورد بررسی قرار گرفت.
میانگین سنی بیماران 31/15± 53/51 سال بود (محدوده سنی 81-15سال). میانگین تعداد انجام لیگاسیون تا رسیدن به پاسخ مطلوب 07/1± 81/1 (بین 1 تا 6 بار) بود. شایع ترین علت انجام EVL خونریزی فعال بود. خونریزی دیررس (7/14%)، خونریزی زودرس (5/10%) و خونریزی اخیر (5/10%) شایع ترین عوارض EVL بودند. عوارض در گروهی که به دلیل خونریزی فعال EVL شده بودند به طور معنی داری بیش از گروهی بود که به دلیل پروفیلاکسی اولیه یا ثانویه تحت EVL قرار گرفته بودند (02/0=P). تعداد انجام لیگاسیون با باند به طور معنی داری در بیماران دارای عارضه بیش تر بود (25/1± 58/2 در مقابل 66/0± 4/1؛ 001/0>P) هیچ مورد مرگ و میری به دلیل انجام این روش مشاهده نشد.
EVL به عنوان روش اندوسکوپیک انتخابی در درمان واریس از عوارض کمی برخوردار است.