مقایسه وضعیت سلامت روانی بیماران مبتلا به صرع ژنرالیزه ایدیوپاتیک با گروه شاهد

تشنج از اختلالات شایع نورولوژیک است و هر سال بر تعداد بیمارانی که این تشخیص را دریافت می کنند اضافه میشود. شیوع اختلالات روانپزشکی در این بیماران، با توجه به نقشی که میتواند روی کیفیت زندگی آنها داشته باشد حائز اهمیت است. خصوصا که میزان خودکشی و خودکشی منجر به فوت نیز در این بیماران نسبت به جمعیت عادی بالاتر است. دراین مطالعه تلاش شده است تا با استفاده از ابزاری مناسب (SCL – 90 – R) به بررسی نیمرخ روانی و بطور کلی وضعیت سلامت روانی بیماران دچار اختلال تشنجی مزمن بپردازیم.
مطالعه از نوع توصیفی تحلیلی است و در سال 1383 در مراکز درمان صرع دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بر روی چهل نفر از بیماران دچار صرع مزمن ژنرالیزه ایدیوپاتیک و چهل نفر گروه شاهد انجام گرفته است. ابزار سنجش وضعیت روانی، پرسشنامه SCL– 90– R است که به ارزیابی علائم روانشناختی بیماران می پردازد.
در این مطالعه 18% بیماران زن و 82% مرد بودند و میانگین سنی 1/28 سال بوده است. میانگین نمره گروه مورد و شاهد در شکایات جسمانی به ترتیب 65/1 در مقابل 083/0 در مورد علائم و سواسی جبری 79/1 در مقابل منفی 39/1 در مورد حساسیت در روابط بین فردی 61/1 در مقابل منفی 24/1 در افسردگی 01/2 در مقابل 56/1 و در اضطراب 82/1 در مقابل 24/1 بود که این تفاوت در همه موارد فوق معنی دار بود) 05/0(P < نمره کل اختلال روانی در گروه مورد 47/16 ودر گروه شاهد 21/12 بود که تفاوت این دو نیز معنی دار بوده است.
مطالعه حاضر نشان می دهد که وضعیت روانی در بیماران مبتلا به صرع نسبت به گروه شاهد نامطلوب تر بوده و خصوصا علائم افسردگی، اضطراب، وسواسی جبری، شکایات جسمانی و مشکلات در روابط بین فردی در این بیماران شیوع بالاتری از جمعیت عادی دارد.