تعیین اثر بخشی قرص دفریپرون در کاهش سطح سرمی فریتین در بیماران تالاسمی ماژور شهر اراک

چکیده: حیات بیماران مبتلا به تالاسمی وابسته به ترانسفوزیون است. این بیماران متعاقب ترانسفوزیون های مکرر دچار هموسیدروز در ارگان های مختلف می شوند و به استفاده از داروی چلاتور آهن نیاز دارند که بتواند سبب دفع آهن اضافی از بدن گردد.
تنها داروی رایج و در دسترس دفروکسامین می باشد که تجویز زیرجلدی آن برای بیمار، بسیار عذاب آور می باشد. در نتیجه ضرورت وجود یک داروی چلاتور آهن خوراکی مثل دفریپرون(L1) احساس می شود. هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثر این دارو در کاهش سطح سرمی فریتین در بیماران تالاسمی ماژور شهر اراک می باشد.
دفریپرون، دفروکسامین، تالاسمی، فریتین علیرغم افزایش مختصر میانگین فریتین بعد از درمان با L1، این افزایش از نظر آماری معنی دار نمی باشد و ظاهرا می تواند تاثیر مناسبی در دفع آهن داشته باشد. از نظر زمان، با توجه به این که بیماران مورد مطالعه 6 ماه دارو را دریافت نموده بودند بهتر است جهت بررسی کارآیی دقیق تر L1 مطالعاتی با طول بیشتر صورت گیرند.
نتایج میانگین سن بیماران 1±2/17 سال بود. میانگین فریتین سرم قبل از شروع دارو معادل257±1881 نانوگرم در میلی لیتر و بعد از شش ماه درمان با L1، 384± 2495 محاسبه گردید که اختلاف معنی داری نداشت(05/0