بررسی حساسیت نایسریا گنوره به سیپروفلوکساسین

گنوره یکی از شایع ترین بیماری های جنسی در کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته است. این باکتری در دهه گذشته در برابر چندین آنتی بیوتیک مورد استفاده به عنوان داروی اولیه، مقاومت پیدا نموده است. بنابراین استفاده از سیپروفلوکساسین توصیه شده است، با توجه به گزارشات کاهش حساسیت به سیپروفلوکساسین، محققین بر آن شدند تا حساسیت این باکتری را بررسی نمایند.
نوع مطالعه توصیفی و جامعه پژوهش مراجعین به آزمایشگاه های شهرستان مشهد بودند که مشکوک به بیماری سوزاک بوده اند. نمونه گیری به روش نمونه گیری در دسترس بوده است که از ابتدای سال 1382 تا آخر سال 1383 ترشح مجرا 1348 نفر در شهر مشهد مورد بررسی قرار گرفت. دو سوآپ از نمونه بیمار جهت تهیه اسمیر و کشت گرفته شد. پس از رشد کلنی ها و تشخیص باکتری نایسریا گنوره آنتی بیوگرام به روش دیسک دیفیوژن با دیسک های پنی سیلین، تتراسیکلین، اریترومایسین و سیپروفلوکساسین انجام گرفت. سپس حداقل غلظت ممانعت کننده (MIC) برای آنتی بیوتیک سیپروفلوکسازین تعیین گردید.
تعداد 71 مورد نایسریا گنوره تشخیص داده شد که نسبت به پنی سیلین 9/16 درصد، تتراسیکلین 3/25 درصد، اریترومایسین 6/67 درصد و سیپروفلوکساسین 3/70 درصد حساسیت نشان دادند. 6 مورد نسبت به سیپروفلوکساسین مقاوم شده بودند که دارای MIC بین 1 تا 16 میکروگرم در میلی لیتر بودند.
با توجه به این که در حال حاضر سیپروفلوکساسین داروی خط اول جهت درمان نایسریا گنوره است به نظر می رسد با این افزایش مقاومت، دیگر نتوان برای مدت طولانی از این دارو به عنوان اولین داروی انتخابی در درمان استفاده نمود.