بررسی اثر مهار دوگانه سیستم رنین آنژیوتانسین در کنترل پیشرفت نفروپاتی دیابتی در بیماران مبتلا به دیابت تیپ دو

پروتئینوری و فشار خون بالا از عوامل مؤثر بر پیش آگهی کلیوی و قلبی عروقی در بیماران دیابتی می باشد. نفروپاتی دیابتی یک علت مهم آسیب و مرگ در بیماران دیابتی است. مهار سیستم رنین آنژیوتانسین در بیماران مبتلا به نفروپاتی دیابتی منجر به کاهش پروتئینوری و نیز کاهش سرعت پیشرفت نارسائی کلیه می گردد. درمان با مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین و مسدود کننده های گیرنده های آنژیوتانسین در نفروپاتی دیابتی در مبتلایان به دیابت نوع یک، مستقل از اثرات کاهنده فشار خون، اثرات محافظتی بر کلیه دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی توانائی مهار دوگانه سیستم رنین – آنژیوتانسین بر کاهش پروتئینوری و نیز جلوگیری از کاهش عملکرد کلیه بطور زودرس در بیماران دیابت نوع دو می باشد.
با هدف بررسی و مقایسه اثرات و ایمنی مصرف لوسارتان (100میلی گرم روزانه)، انالاپریل (40میلی گرم روزانه(و ترکیب این دو دارو (100میلی گرم روزانه لوسارتان و 40میلی گرم روزانه انالاپریل)، در یک مطالعه آینده نگر، باز و کنترل شده، 144 بیمار دیابتی نوع دو مبتلا به نفروپاتی دیابتی با پروتئینوری 24 ساعته بیش از 300 میلی گرم و اختلال متوسط در عملکرد کلیه (متوسط کلیرانس کراتینین برابر با 42 ± 76 میلی گرم/دسی لیتر) در یک دوره درمانی 12 ماهه مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران در ماه های دو، شش و دوازده مورد معاینه و بررسی آزمایشگاهی شامل اندازه گیری سطح سرمی پتاسیم پلاسما و تعیین کلیرانس کراتینین و میزان پروتئینوری 24 ساعته قرار گرفتند.
مجموعا 144 بیمار (88 مرد و 66 زن؛ میانگین سنی 32/16 ± 53 سال) در مطالعه شرکت داشتند. عملکرد کلیه در انتهای مطالعه در سه گروه درمانی تفاوت قابل ملاحظه ای نداشت. میزان پروتئینوری در هر سه گروه درمانی در انتهای مطالعه (همچنین طی ماه های دوم و ششم) نسبت به زمان شروع مطالعه تفاوت قابل ملاحظه ای نشان داد (001/0P <). با این وجود میزان کاهش پروتئینوری طی ماه های دوم و دوازدهم در گروه تحت درمان دوگانه بمیزان قابل ملاحظه ای با دو گروه تک داروئی تفاوت داشت (021/0P = در مقایسه با گروه لوسارتان و 018/0P = در مقایسه با گروه انالاپریل). بروز هیپرکالمی در گروه انالاپریل و ترکیبی به میزان قابل ملاحظه ای بیشتر از گروه لوسارتان بود (002/0P <). هر سه گروه در پایان هفته هشتم به فشار خون هدف رسیدند (>75/125) که این فشار از میزان اولیه قبل از درمان تفاوت قابل ملاحظه ای داشت (005/0P <).
بر اساس مطالعه حاضر درمان دوگانه با مهارکننده ACE و ARB اثر سودمند ضد پروتئینوری بیشتری نسبت به درمان تک داروئی با هر کدام از آنها در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو دارد. این اثر ضد پروتئینوریک بیشتر، مستقل از اثرات کاهنده فشار خون و نیز تغییر در عملکرد کلیه می باشد. این اثرات ضد پروتئینوریک حداقل در کوتاه مدت پیشرفت نارسائی کلیه را به تاخیر می اندازد. درمان دوگانه با این داروها بمدت یکسال با خطرات بیشتری در بیماران همراه نیست. لذا درمان دوگانه با داروهای مهار کننده سیستم رنین-آنژیوتانسین در بیماران دیابتی تیپ دو با نفروپاتی دیابتی مؤثر و ایمن است