اثر خشونت سطحی اباتمنت بر میزان گیر روکشهای متکی بر ایمپلنت سمان شده با سمانهای موقت مختلف

استفاده از سمانهای موقت برای سمان کردن پروتزهای سمان شونده متکی بر ایمپلنت، مزیت قابلیت دسترسی مجدد را داراست، اما هنوز هم گیر باید کافی باشد. هدف این مطالعه مقایسه میزان گیر سمانهای موقت به کار رفته برای سمان کردن روکش تک واحدی متکی بر ایمپلنت و بررسی رابطه آن با خشونت سطح اباتمنت می باشد. نوع این مطالعه تجربی یا مداخله ای (Experimental or Interventional) بود. بیست اباتمنت تایتانیومی قابل تراش ایمپلنت (Biohorizons) به طول هشت میلی متر به آنالوگ ایمپلنت با تورک سی نیوتن سانتی متر متصل گردیدند. آنالوگ ها با استفاده از سرویور درون بلوک های تهیه شده از آکریل خود سخت شونده قرار داده شدند. بعد از ساخت روکش برای هر اباتمنت، سمانهای موقت Tempbond، Dycal و Tempbond NE برای اتصال روکش به اباتمنت مربوطه به کار رفتند. تمام نمونه ها قبل از تست، در رطوبت 100% و دمای 37 درجه سانتی گراد به مدت 48 ساعت نگهداری شدند. روکشها با نیروی پانصد کیلوگرم با سرعت 5/0 سانتی متر در دقیقه با استفاده از Universal testing machine از روی اباتمنت ها کشیده شدند و استحکام کششی به نیوتن ثبت گردید. سپس نمونه ها به دو گروه تقسیم شدند. ده اباتمنت با ذرات اکسید آلومینیوم پنجاه میکرون شن سایی شدند و سطح ده اباتمنت دیگر با استفاده از فرز الماسی با خشونت متوسط زبر گردید. مجددا سمانهای موقت مورد استفاده قرار گرفتند و سنجش استحکام کششی به روش مشابه صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمونهای آماری paired t-Test و 2 Way ANOVA ارزیابی گردیدند. استحکام کششی Dycal، 53/3 ± 01/26 بیشتر از Tempbond NE و Tempbond بود. آزمون 2 Way ANOVA نشان داد که ارتباط معنی داری بین سمان موقت به کار رفته و وضعیت سطح اباتمنت وجود دارد. Tempbond NE و Tempbond در مواقعی که روی سطح سندبلاست شده یا سطح خشن شده با فرز الماسی مورد استفاده قرار گیرند، استحکام کششی بالاتری دارند. با وجود این استحکام کششی Dycal تحت تاثیر وضعیت سطح اباتمنت قرار نمی گیرد. تغییر سطح اباتمنت با سندبلاست کردن یا فرز الماسی باعث افزایش گیر سمانهای Tempbond NE و Tempbond می شود. اما در مورد Dycal، با تغییر سطح اباتمنت گیرروکش بهتر نمی گردد.