طرحهای بیمه درمانی هند برای کاستن از هزینه های سنگین درمانی

بیش از 72 درصد هزینه های درمانی در کشور هند در زمان بیماری و از محل هزینه های پیش بینی نشده توسط خود بیماران پرداخت می شود. این روش بسیار ابتدایی بوده و اغلب موجب گسترش فقر می شود. در این مواقع به خانواده ها پیشنهاد می شود به منظور جلوگیری از صرف هزینه های گزاف درمانی (CHE) از بیمه درمانی استفاده نمایند. در این تحقیق، از دو الگوی بیمه درمانی اجتماعی (CHI) به نامهای ACCORD و SEWA در هند استفاده کردیم تا نحوه پوشش بیمه را در CHE مورد بررسی قرار دهیم.
ACCORD اهالی ساکن گودالور در تامیل نادو را تحت پوشش بیمه درمانی قرار داده و SEWA نیز زنان خانه دار ساکن ایالت گجرات را تحت پوشش قرار می دهد. هر دوی آنها هزینه بستری را نیز متقبل می شوند اما هر یک به ترتیب تا 23 و 45 دلار آمریکا. ما در این تحقیق مبالغ پرداختی بیمه و بیمارانی که در بازه زمانی 1/4/2003 تا 31/3/2004 در بیمارستان بستری شدند را مورد بررسی قرار دادیم. جزییات مربوط به معاینات، محل پذیرش و هزینه های درمانی و درآمد سالیانه اشخاص نیز ثبت شد. در اینجا تعریف خاصی از CHE که مرتبط با عوامل فوق باشد مورد نظر نبوده است. تنها ملاک ما در این تحقیق اینگونه تعریف شده است:" هزینه بستری سالیانه بیش از 10 در صد درآمد سالیانه، CHE تلقی می شود".
در بازه زمانی فوق الذکر به ترتیب تعداد 683 و 3152 پذیرش در ACCORD وSEWA صورت گرفت. در صورت عدم استفاده از برنامه CHI همه بیماران در ACCORD وSEWA می بایستی هزینه OOP بستری را پرداخت می کردند. در طرح CHI به ترتیب 67 درصد و 34 درصد بیماران اجباری برای پرداخت هزینه های بستری خود در ACCORD SEWA نداشتند.
در هر دو الگوی CHI نیمی از خانوارها درگیر CHE می شدند. علیرغم این موضوع به ترتیب 4 درصد و 23 درصد خانوارهای پذیرش شده CHE را در ACCORD و SEWA تجربه کردند که دلیل آن می توانست یکی از موارد زیر باشد: درآمد سالیانه اندک، اعمال محدودیت در بسته های کمکی، حذف برخی از تسهیلات بسته های کمکی و استفاده از بخش خصوصی در پذیرش بیماران.
به نظر می رسد روش CHI در کاستن از پدیده CHE در میان بیماران بستری شده مفید واقع شده باشد. این حمایتها می تواند با افزایش کیفیت طرح CHI تقویت شود، بویژه با افزایش بسته های کمکی و کاستن از محدودیتها و کنترل هزینه ها.