بررسی موانع ارتباط از دیدگاه پرستاران و بیماران سالمند در بخش های داخلی جراحی بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

ارتباط جنبه اجتناب ناپذیری از مراقبت پرستاری از بیماران و سالمندان و عامل مهمی در بدست آوردن نتایج مثبت از درمان، کاهش تنش و رضایت بیمار می باشد. بر طرف نمودن موانع ارتباط نقش بسزایی در ارتقاء کیفیت مراقبت و تسریع بهبودی بیماران دارد. در این راستا پژوهشی در زمینه شناسایی موانع ارتباط پرستار – بیمار سالمند انجام شد.
این پژوهش با هدف تعیین موانع ارتباط از دیدگاه پرستاران و بیماران سالمند در بخش های داخلی و جراحی بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصهفان انجام شد.
پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی است. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود که توسط پرستاران پاسخ داده شد و از طریق مصاحبه با سالمندان تکمیل شد. تعداد نمونه 220 نفر شامل 110 پرستار شاغل و 110 بیمار سالمند بستری در بخش های داخلی جراحی بود. پرستاران به روش تصادقی ساده و بیماران سالمند به روش نمونه گیری آسان (در دسترس) انتخاب شدند. جهت تجزیه و تحلیل نتایج از آمار توصیفی و آزمون های کای دو، تست دقیق فیشر و آزمون دو جمله ای استفاده گردید.
یافته ها از دو دیدگاه (پرستاران و بیماران سالمند) موردبررسی قرار گرفت و نشان داد از دیدگاه پرستاران موانع ارتباط در بیشترین موارد شامل خستگی پرستار (8/89 درصد) ضعف برقراری ارتباط مانند تند و سریع صحبت کردن (9/88 درصد) فراموشی و کاهش حافظه بیمار سالمند (6/92 درصد) اختلال شنوایی و بینایی بیمار سالمند (8/89 درصد) و وجود بیماران بد حال در بخش (2/97 درصد) و شلوغی محیط بخشها بوده است.
بیماران سالمند در بیشترین موارد رعایت نکردن شئونات سنی فرد سالمند (ادب و احترام) 2/98 درصد و پاسخ ندادن به سوالات بیمار (6/93) را مانع ارتباط می دانستند.
با توجه به یافته ها، موانع مربوط به محیط و شرایط کاری پرستاران باید هر چه بیشتر مورد توجه مسئولین پرستاری قرار بگیرد و در جهت برطرف نمودن آن اقدام گردد. یافته ها همچنین ضرورت وجود یک محیط حمایت کننده و نیز منابع مورد نیاز را مطرح می کند که به پرستاران امکان اختصاص دادن وقت و انرژی کافی جهت برقراری ارتباط مناسب را بدهد. در عین حال لازم است مهارتهای برقراری ارتباط با بیمار سالمند در قالب دوره های بازآموزی به کارکنان پرستاری آموزش داده شده و مرتبا یادگیری انان مورد ارزیابی قرار گیرد. به علاوه باید در برنامه های درسی پرستاری جایگاه ویژه ای برای فرایند سالمندی و تغییرات مرتبط با آن و نیز ارتباط پرستار – بیمار سالمند در نظر گرفته شود.