بررسی تاثیر وضعیتهای دمر، به پشت خوابیده و در آغوش مادر (تماس پوستی مادر با نوزاد) بر درد نوزادان حین خونگیری وریدی

نوزادان حتی وقتی سالم متولد می شوند ممکن اسن تحت عملیات دردناک قرار گیرند. کاهش درد حین مداخلات پزشکی حق هر موجود زنده ای می باشد. در بسیاری از مطالعات ثابت شده است که تجربیات دردناک دوران نوزادی علاوه بر عوارض زودرس از قبیل تاکیکاردی، تاکی پنه و افزایش نیازهای متابولیک بدن می تواند پاسخ های رفتاری و فیزیولوژیک فرد نسبت به درد را در دوره های بعدی زندگی تشدید نماید. هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر وضعیتهای مختلف نوزادان بر روی پاسخ های آنان به درد درحین خونگیری وریدی می باشد.
این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی است.جامعه مورد مطالعه شامل نوزادان بستری به دلیل زردی فیزیولوژیک در بیمارستان کودکان خرم آباد در نیمه دوم سال 1384 بودند که هیچگونه بیماری زمینه ای دیگری نداشتند. نوزادان به جززردی از لحاظ کلیه معاینات سیستمیک طبیعی بودند. حجم نمونه 50 نفر بوده، ازهمه نوزادان در طی سه روز متوالی در سه وضعیت مختلف دمر (Supine)، به پشت خوابیده (Prone) و در آغوش مادر (Kangaroo Care) و از مکانهای مشابه بدن نوزاد خونگیری وریدی به عمل آمد. جهت بررسی پاسخ های نوزادان به درد از معیار DAN استفاده شد. پس از ثبت اطلاعات مورد نیاز اعم از جنسیت، وضعیت ترم، سن و وزن، داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و تستهای آماری کولموگروف – اسمیرنوف، فریدمن، ویلکاکسون، همبستگی و T مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
براساس نتایج بدست آمده مشخص گردید که کمترین پاسخ نوزادان به درد در وضعیت KC یعنی حالتی که نوزاد در آغوش مادر بوده و تماس پوستی مستقیم وجود دارد می باشد. پاسخ های ضد درد دروضعیت Supine بیشترین مقدار رانشان داد (001/0 p<).همچنین مشخص گردید که بین میزان انواع پاسخ های ضد درد در نوزادان (تغییرات صورت، حرکات اندامها، پاسخ های صوتی) در سه پوزیشن مورد مطالعه، در تمامی موارد مقایسه از نظر آماری اختلاف معنی داری وجود دارد.
با توجه به یافته های این مطالعه، وضعیت KC در کاهش درد وی حین فرآیند های دردناک می تواند مؤثرتر از دیگر وضعیتها باشد. جهت تکمیل نتایج این مطالعه توصیه می شود که مطالعات مشابهی صورت بگیرد.