بررسی عوامل باز دارنده و تسهیل کننده فعالیت فیزیکی بیماران قلبی در مراکز درمانی شهر تهران

شیوع بیماری های قلبی-عروقی در حال افزایش است. اهمیت فعالیت فیزیکی به عنوان یک عامل مهم در پیشگیری از عود بیماری مهم است. با توجه به اهمیت عوامل بازدارنده و تسهیل کننده فعالیت فیزیکی در بیماران قلبی، مطالعه ای با هدف تعیین عوامل مربوطه بر فعالیت فیزیکی بیماران قلبی مراجعه کننده به مراکز درمانی شهر تهران انجام گرفت.
پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی است. روش نمونه گیری به صورت تصادفی چند مرحله ای بود. جامعه پژوهش، 400 بیمار قلبی واجد کلیه مشخصات افراد مورد پژوهش بود که به طور مستمر به مراکز درمانی مراجعه می کردند. اطلاعات توسط پرسشنامه ای در سه بخش شامل اطلاعات دموگرافیک، نوع فعالیت فیزیکی، عوامل بازدارنده و تسهیل کننده تنظیم گردید. اعتبار پرسشنامه به روش اعتبار محتوا و پایایی به روش آزمون مجدد به فاصله 2 هفته اندازه گیری شد. سپس توسط آزمونهای آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج نشان داد اکثریت بیماران قلبی فعالیت فیزیکی روزانه کم تا متوسط 8/66 درصد و نیز فعالیت ورزشی کم تا متوسط 4/70 درصد داشتند. در ارتباط با عوامل بازدارنده در انجام فعالیت فیزیکی 41 درصد احساس کسالت و خستگی کرده و 7/35 درصد دچار تنش بودند. در رابطه با عوامل تسهیل کننده موثر بر انجام فعالیت فیزیکی از قبیل احساس تندرستی، 7/64 درصد و خودکفایی در ورزش، 5/74 درصد دچار مشکل بودند. ارتباط آماری معنی داری بین عوامل بازدارنده)005/0>P) و عدم وجود عوامل تسهیل کننده)05/0>P) با کاهش فعالیت فیزیکی مشاهده گردید.
فعالیت های فیزیکی روزانه و ورزشی در بیماران قلبی پایین و جای نگرانی دارد. مهم ترین عامل موثر در این کاهش فعالیت، وجود عوامل بازدارنده ی احساس ناخوشی و کسالت و تنش و عدم وجود عوامل تسهیل کننده ی احساس تندرستی و خودکفایی در ورزش می باشد.