مقایسه کارایی تله های زنده گیر در نمونه برداری جوندگان (مطالعه موردی: منطقه حفاظت شده گنو، استان هرمزگان)

در این پژوهش، کارایی سه نوع تله زنده گیر شرمن، سنتی و هوهارت در نمونه برداری جوندگان منطقه حفاظت شده گنو، واقع در استان هرمزگان مورد بررسی قرار گرفت. تله گذاری بصورت ترانسکت خطی و در هر ترانسکت 30 ایستگاه تله گذاری در فواصل 20 متر انتخاب شد. در هر ایستگاه تله گذاری از هر سه نوع تله یاد شده استفاده شد. تله ها را عصر قبل از غروب آفتاب کار گذاشته شده و صبح روز بعد کنترل می شدند. در مجموع 195 نمونه جونده مربوط به 7 گونه شامل: موش خاردار (Acomys cahirinus)، موش سیاه (Rattus rattus)، جرد ایرانی (Meriones persicus)، جرد لیبی (Meriones libycus)، جربیل بلوچی (Gerbillus nanus)، جربیل هندی (Tatera indica) و هامستر دم دراز (Calomyscus bailwardi) صید شد. تله های شرمن بیشترین نسبت موفقیت (88/6 درصد) و تله های سنتی کمترین نسبت (83/2 درصد) را نشان دادند. با آزمون مقایسه کارایی تله های مختلف در نمونه برداری مشخص شد که تفاوتهای معنی داری در نسبت موفقیت تله ها در صید انواع گونه های جوندگان منطقه وجود دارد (05/0>P و 99/5=2χ). کارایی تله ها در صید گونه هایی مانند هامستر دم دراز (C. bailwardi) (05/0>P و 89/41=2χ) و موش خاردار (A. cahirinus) (05/0>P و 23/46=2χ) اختلافهای معنی داری داشته، در حالی که در صید گونه هایی مانند موش سیاه (R. rattus) (05/0