اثرات درمان با انسولین و اسید اسکوربیک بر سطح پلاسمایی مس در رت های دیاتبیک شده با استرپتوزوتوسین

اختلالات متابولیسم مس (cu) از مشخصات دیابت نوع یک به حساب می آید. هیپرگلیسمی و افزایش تولید رادیکال های آزاد در دیات نوع یک منجر به افزایش سطح پلاسمایی مس و در نتیجه تشدید دوباره تنش اکسیداتیو می گردد. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثرات آنتی اکسیدانی انسولین و اسید اسکوربیک بر میزان سطح پلاسمایی مس در رت های دیابتیک شده انجام شد.
روش تحقیق: این مطالعه تجربی بر روی 30 سر رت نژاد ویستار انجام شد. دیابت نوع یک توسط یک دوز داخل صفاقی استرپتوزوتوسین (mg/kg 60) ایجاد شد. پس از گذشت چهار روز رت هایی که استرپتوزوتوسین دریافت کرده بودند، هیپرگلیسمی واضح و ثابت mg/dL 350 > را نشان دادند. پس از گذشت شش هفته، حیوانات به پنج گروه شاهد، دیابتیک، دیابتیک درمان شده با اسید اسکوربیک، دیابتیک درمان شده با انسولین و دیابتیک درمان شده با انسولین/اسیداسکوربیک تقسیم شدند؛ پس از دو هفته درمان، سطح پلاسمایی مس با روش جذب اتمی اندازه گیری شد.
سنجش پلاسمایی مس در گروه دیابتیک بدون درمان نشان داد که دیابت کنترل نشده، باعث افزایش قابل توجه میزان پلاسمایی مس نسبت به گروه شاهد می گردد (05/0>P)؛ در حالی که در گروه های دیابتیک تحت درمان با اسید اسکوربیک، اسیداسکوربیک/ انسولین و انسولین، میزان پلاسمایی مس اختلاف معنی داری نسبت به گروه شاهد نشان نداد (05/0

نتیجه گیری

نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که درمان با انسولین و اسید اسکوربیک به صورت منفرد یا ترکیبی می تواند سطح پلاسمایی مس را در رت های دیابتیک در حد نرمال حفظ نماید.