استفاده از بی حسی های موضعی در جراحی های زجاجیه و شبکه

مقایسه استفاده از بی حسی موضعی و بی هوشی عمومی در جراحی های زجاجیه و شبکیه از نظر میزان رضایت بیماران.
روش پژوهش: این مجموعه موارد مداخله ای شامل 928 بیمار بود که طی 6 ماه در بیمارستان فارابی تحت اعمال جراحی شبکیه قرار می گرفتند. اطلاعات مورد بررسی شامل مشخصات بیمار، علت و نوع عمل جراحی، وجود و نوع بیماری زمینه ای و همراه، سابقه جراحی قبلی و نوع بی هوشی یا بی حسی در آن، روش بی هوشی یا بی حسی و میزان داروهایی که در عمل حاضر مورد تجویز قرار گرفته اند، درد و بی حرکتی حین عمل و تحمل شرایط عمل، تجویز داروهای آرام بخش و مقدار آن ها، تحمل تا پایان عمل، شدت درد در ساعات 1، 6، 12 و 24 بعد از عمل، وجود یا عدم عوارض بی هوشی در 24 ساعت اول بعد از عمل با تاکید بر وجود و شدت تهوع و استفراغ و در نهایت میزان رضایت بیمار و جراح از شرایط حین عمل بودند. انتخاب نوع بی هوشی براساس سن بیمار، وجود بیماری همراه و نظر جراح بود.
از 928 بیمار مورد مطالعه، عمل جراحی در 343 مورد با بی حسی موضعی و در 585 مورد با بی هوشی عمومی انجام شد. میانگین سنی در بیماران گروه بی حسی موضعی 3/7±8/68 سال (78-51 سال) و در گروه بی هوشی عمومی 5/6±9/55 سال (70-43 سال) بود (041/0 P=). گروه بی حسی موضعی، از نمره متوسط ASA (American Society of Anesthetics) بالاتری برخوردار بودند ولی از نظر شرایط حین عمل، بی دردی و بی حرکتی بیمار و رضایتمندی جراحان، گروه بی حسی موضعی با گروه بی هوشی عمومی قابل مقایسه بود؛ به طوری که در گروه بی حسی موضعی، 4/96 درصد بیماران شرایط مناسبی داشتند و در 8/98 درصد موارد، شرایط عمل خوب تا عالی بود. میزان درد بعد از عمل در گروه بی حسی موضعی به طور قابل توجهی کم بود؛ ضمن آن که بروز عوارض ناشی از بی هوشی در گروه بی حسی موضعی دیده نشد.
بی حسی موضعی برای جراحی های زجاجیه و شبکیه، جایگزین مناسبی برای بی هوشی عمومی است و در بیمارانی که مبتلا به مشکلات زمینه ای هستند؛ می تواند به عنوان روش انتخابی اول مطرح باشد.