مقایسه مقدار هموگلوبین گلیکوزیله در افراد سالم با بیماران غیردیابتیک مبتلا به فقر آهن قبل و بعد از درمان در رفسنجان

هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1C) متاثر از گلیسمی و میزان گلوکز خون بوده و شاخص ارزشمندی جهت پیگیری درمان و کنترل دیابت است. در مطالعات انجام شده، در مورد اثرات آنمی فقر آهن بر میزان هموگلوبین گلیکوزیله گزارشات متناقضی وجود دارد. از طرفی اثرات آنمی فقر آهن در بیماران غیردیابتیک نیز بر میزان هموگلوبین گلیکوزیله با وجود پژوهشهای متعدد به درستی شناخته شده نیست. هدف از این تحقیق بررسی اثر آنمی فقر آهن بر میزان هموگلوبین گلیکوزیله در افراد غیر دیابتیک میباشد.
در این مطالعه مداخلهای نیمه تجربی 30 بیمار مبتلا به آنمی فقر آهن(Iron Deficiency Anemia or IDA) و غیردیابتیک (گروه مورد) و 30 فرد سالم که از نطر سن و جنس و سایر مشخصات مطابقت داشتند، در رفسنجان در سال 1384مورد مطالعه قرار گرفتند. برای تایید آنمی فقر آهن و مقایسه با نتایج بعد از مداخله و غیردیابتیک بودن آنها آزمایش اندازهگیری فریتین، قند خون ناشتا و دو ساعته، FBS) BS2hpp) هموگلوبین گلیکوزیله و ایندکسهای گلبول قرمزMCH. MCHC، MCV)) انجام شد و همزمان در افراد سالم (گروه شاهد) نیز همین آزمایشات جهت اثبات سلامت غیردیابتی بودن آنها و مبتلا نبودن به کم خونی فقر آهنIDA)) و مقایسه با نتایج بعد از مداخله انجام شد. سپس به مدت 3 ماه به بیماران گروه مورد، آهن خوراکی به میزان mg/kg 6 روزانه داده و پس از این مدت آزمایشات دوباره تکرار شد. نتایج با نتایج قبل از مداخله و نتایج آزمایشات مجدد با گروه شاهد مقایسه و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
قبل از درمان با آهن در بیماران مبتلا به کم خونی فقر آهنIDA)) متوسط هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1C) (08/2+64/7) بود که از گروه سالم (01/1+97/5)بالاتر بود(p<0.05). در بیماران مبتلا به کم خونی فقر آهن IDA هموگلوبین گلیکوزیله بعد از درمان با آهن کاهش یافت.
توصیه می شود قبل از هرگونه تشخیص یا درمان بر اساس هموگلوبین گلیکوزیله HbA1C بیمار از نظر کم خونی فقر آهن IDA بررسی و درمان شود.