اثرات فاکتور مهار کننده لوسمیایی بر تکامل جنین موش در مرحله پیش لانه گزینی در شرایط آزمایشگاهی

مطالعات اخیر نشان داده است که جنین های پستانداران در مرحله پیش از لانه گزینی در معرض مخلوطی از فاکتورهای رشدی قرار دارند که به وسیله سلول های فولیکول، سلول های پوششی لوله رحم و رحم ترشح می شوند. گیرنده های مربوط به فاکتورهای فوق در سطح جنین نیز به اثبات رسیده است. کشت آزمایشگاهی جنین های انسان و حیوانات مختلف در محیط های کشت فاقد فاکتورهای رشد باعث ایجاد مشکلات زیادی در تکامل جنین هم در کوتاه مدت و هم بلند مدت می شود. یکی از فاکتورهای فوق، فاکتور مهار کننده لوسمیایی می باشد. هدف از انجام این تحقیق تعیین اثرات فاکتور فوق بر میزان تکامل جنین موش در مرحله پیش لانه گزینی جنین در شرایط آزمایشگاه بود.
در این مطالعه تجربی موش های ماده از نژاد ان ماری 8 6 هفته، به ترتیب با تزریق 10 واحد هورمونPMSG و 48 ساعت بعد تزریق 10 واحد هورمون گنادوتروپین جفتی انسان به صورت داخل صفاقی جهت تحریک تخمک گذاری آماده شدند. سپس 48 ساعت پس از جفت گیری با موش های نر، جنین های دو سلولی آنها جمع آوری شده و در دو گروه کنترل و تیماری به مدت 72 ساعت در داخل انکوباتور کشت داده شدند. محیط کشت گروه کنترل محیط HTF و گروه تیماری محیط HTF به اضافه 1000 واحد در میلی لیتر فاکتور مهار کننده لوسمیایی بود. در طی زمان کشت جنین ها از نظر تکاملی در زیر میکروسکوپ معکوس ارزیابی شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری تی دانشجویی تحلیل گردید.
میزان مورولاها و بلاستوسیست های به دست آمده در گروه تیماری در مقایسه با گروه کنترل بیشتر بود، هر چند که این افزایش از نظر آماری معنی داری نبود. لیکن درصد بلاستوسیست های خارج شده از لایه شفاف در گروه تیماری به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود.
فاکتور مهار کننده لوسمیایی تاثیر چندانی بر تکامل جنین در مراحل اولیه تکامل تا قبل از مورولا ندارد، اما اثرات مثبتی بر سرعت تبدیل مورولا به بلاستوسیست و خروج بلاستوسیست ها از زونا دارد.